ديوبند
ٻُڌ ٻڌايان دين جا ھي درد مند
ھند ۾ روشن ڪيو جن ديوَبند
مولانا نانوتوي قاسم امام، جنھن جو مڙني کان مٿاھون آھي نام
جو سھي سختيون سوين سر تي مدام، ھند ۾ جنھن ڪفر جو موڙيو ته ڪنڌ
جنھن جو ٻيو اُت رشيد احمد ھو رفيق، عشق جنھن کي ھو الاھي سان عميق
تنھن به گوھر ڪيا گھڻا پيدا ڪيا عميق، کوليا اسلام جا تنھن راھ رند
مرد محمود الحسن مرشد مِڙن، ڪئي شروع آزادي جي تحريڪ جن
مالٽا جا قيد ڪاٽي يڪ سخن، جنھن سوين پيدا ڪيا ساڃھه وند
ھر جڳھه حسين احمد ھاڪ تو، ملڪ ۾ مدني مچائي ڌاڪ تو
عشق سان طلسم جا ڪيريا ڪاڪ تو، عام لئه بنيا مثال اخلاق تو
پاڪ ڪئين پاپن کان ڪيا دل پاڪ تو، ۽ فرنگين کي وڌا تو ڪئين ڪمند
آھي انور شاھ ڪشميري ماب، حفظ ۾ جنھن جا ھا ڪُل ڪتاب
خاص جنھن کي حفظ ۾ مليو خطاب، ۽ سندن شيرين زبان ۾ شير قند
تاج امروٽي ڪرامت جو ڌڻي، ھڪ نظر ھندو ھزارن تي ھڻي
دين ۾ داخل ڪيائين پيرن پڻي، اڄ به اکيون اھڙن جي لاءِ آسوند
۽ حماد الله صاحب حال جو، ڇا ٻڌايان مان انھيءَ جو مرتبو
لال خود ھو لکن کي لال ڪيو، اڄ به جنھن جي سنڌ ۾ ھر جاءِ سڳنڌ
۽ عبيدالله سنڌي مايئي ناز، سامراجين جا پروڙ يا جنھن ته راز
جو جلا وطني ۾ عرصو درازا، ماسڪو افغان ڪڏھن تاشقند
پاڻ مَٽ پنھنجو عطاءالله شاھ، سؤ سلامن جا بخاري بادشاھ
پشت پنھنجي تو ملھائي رب راھ، دين ڪارڻ ڪاٽيا تو قيد و بند
ھي سڀئي ھئا ته صاحب انقلاب، جن فرنگين کي ڪيو ھت بي نقاب
ڪي شھادت جام جيلن ۾ جناب، ڪي ڪُسي گورن ھٿان ويا گل گلاب
ھاڪ تن جي اڄ به آھي ھر ڪنھن ھنڌ
دين دل ۾ عشق تن کي انوَري، سڪ سدا سِينن سندن ۾ سروري
پاڪ دل ۽ پيروي تن پروري، روح روشن سان ڪئي تن رھبري
وصف “منشي” تن ڪندين تون ڪيتري جن نظر سان ڪيا نظارا نظر بند
21.11.1971
جلسه مدرسه جنھاڻ سومرو