بيت
ڪوجھن ڪرلاھو، ڪونڌر فاضل قوم جا
ھميشه ھيڻن جو، آھو ھو لاھو
ڏينھان ڏينھن ڏاڍ تي، ڏمريو ٿي ڏاھو
قومي وڳ ڪاھو، ڌڻان ڇڄي ڌار ٿيو
راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا، مون ڄاڻ
توريءَ وانگين ويڙھ ۾، وِلھا ٿيا وٿاڻ
ٽوڙيندي ٽُٽي وئين، منجھان ڏوٿين ڏاڻ
اڳيان جابر آڻ ، ڪُونڌر مڃيئي ڪانه ڪا
راھو تنھنجا رنگ، مون ڏٺا مون خبرون
چُرندو رھندو چئني ڏِسيين، تنھنجو چوريل چنگ
لاٿا تو لتون ھڻي، ويڙھيچن تان ونگ
جاني تنھنجي جنگ، جاري رھندي جڳ ۾
فاضل جي فراق ۾ ، دانھه ڪئي درياھ
ڌرتيءَ ڌونس مچائيو، گنجي ۾ گجگاھ
رُنو رني ڪوٽ ۾، ٻيلن ۾ ھئي باھ
اُڀري نڪتي آھ ، مڪلي موھن دڙي منجھان
ڪونڌر توريءَ ڪير ٻيو، وٺندو ھارين حق
وانگيئڙن تان ويا وري، ھڪ جھولا ٻيا جَھڪ
تو پڄاڻا تيز ٿي، تاڪائُن جي تَڪ
جُوڻ وٺي جاجڪ، اچ ته اڳيرا ٿيون . . !!
راھا تنھنجو روح، وڙھندو رھندو ويريين
جيسين تائين جوءِ تي، ساجھر ٿئي نه صبوح
جيئڻ رڻ ۾ پاڻيءَ کوھ، تيئن تون اڃاين آسرو