عارفاڻو ڪلام
پردي ۾ لڪيل پيارا، ھي پُور پتڻ وارا
ويھي ته وڃايا ڪيئن، جي ڏينھن ڪَتڻ وارا
جيسين سھپ سنڌن ۾ ھئي، تيسين ارٽ نه ارويو تو
سُٽ پنھنجو نه سامھيءَ ۾ وجھي ڪڏھن نه توريو تو
پَريان ٿي پيا پڌرا، تو وارا اڇا ڪارا
ساگر جا جيڪي سائُو، مڙھ پنھنجا ويا تاري
مڙھ ٻوڙي ڪيئي ھليا، گنگھر جيان گھڙيون گھاري
وھندي ٿي رھي وَرھان، ڌرتيءَ تي اھا ڌارا
ڪري مالھه کي مالھا تون، پنھنجي ارٽ کي اورين ھا
چت چاھ جي چاھت سان، چرخي کي تون چوين ھا
پر تو نه ڇڏيا دل تي، ڄمندئي ڄمائي ڄارا
غرقور غفائڻ ۾، گدلاڻ گلي پائِي
محبت جي کنڌي منشيءَ ڪري ٻاجھه ھُو ٻاجھائِي
وڄندا پيا ويراڳين جا، اُتي نينھن ڀريا نظارا
28.8.2001)