رُسڻ ته ڪو توکان سِکي
تون رُسين ٿي ته،
روح، ريگزاريءَ ۾ تبديل ٿيو وڃي.
رنگن کان رنگينيون ناراض ٿيو پَون.
موسمن کان مَٽجڻ ئي وِسريو وڃي.
تون رُسين ٿي ته،
پوپٽَ، گُلن ڏانهن ويندڙ سڀئي گسَ ڀُلجو وڃن.
رات کان چنڊ، ڪاوڙجو پَوي.
رَت، رڳن ۾ ڄَميو وڃي.
تون رُسين ٿي ته،
سانوڻ، سُڏڪن ۾ سُرمائي ٿيو وڃي.
شام، رات جو ڪارو لباس اوڍي،
ستارن جو ماتم ٿيو پوي.
ساھُ، نِڙيءَ ۾، مَڇيءَ جي ڪَنڊي جيان اَٽڪيو پوي.
تون رُسين ٿي ته،
رستا روڳي ۽ گھٽيون غم ۾ نِڍال ٿيو پون.
نديءَ جي نگاهن ۾ نيرُ ڦهلجو وڃي.
نفيس خوابن مٿان اَيٽم ڪريو پوي.
۽ مان ذرڙين ۾ وکرجو وڃان.
تون رُسين ٿي ته،
مڌُ مان خُمار ئي اُڏريو وڃن.
ٽانڊاڻا، جهنگ ۾ گُم ٿيو وڃن.
ستارن کان گردش ۽،
ڌرتيءَ کان ڦِرڻ ئي وسريو وڃي.
تون رُسين ٿي ته،
ڪائنات، ڊانوان ڊول ٿيو وڃي.
او رُسڻي!
رُسڻ ته ڪو توکان سِکي.
تون جي چاهين ته،
سڀ موسمون، رنگَ، احساسَ،
خواب ۽ ڪيفيتون پَل ۾ پرچي پَون.