ٻُڙي
حسابَ مون کي ٺُپُ نه ايندا آهن.
مان انگن ۾ اُلجهي پوندو آهيان.
انگَ، ذهن لاءِ اَنگاس بڻجي پوندا آهن
مون هميشه،
جن کي به جوڙڻ جي ڪوشش ڪئي آهي.
اُنهن موٽ ۾ مون کي ڪَٽي ڌار ڪيو آهي.
دل، تنهائيءَ ۾،
سدائين ضَربجندي رهي آهي.
وقت مون کي وَنڊي،
پاڇيءَ جي اڪيلائي ڏني آهي.
مان هڪ کان اڳتي،
ڳڻپَ جي ڳُجهه ۾ وڃائجي ويندو آهي.
مون کي حسابن جون نيشانيون،
ڪاريهر جيان ڪَکي وِجهنديون آهن.
رياضيءَ جي رياضت،
مون کي موت جي سزا ڏيندي آهي.
دُنيا انگن جي ڊيگهه ۾،
ڪيڏي نه ننڍڙي ٿي وئي آهي.
۽ مون اَزل کان،
ٻُڙيءَ جي ننڍڙي دائري مان،
آسمانن کي پَرکيو آهي.
ڪَلا
رنگَ، ڀِتين جي خالي اکين ۾
خوابَ ڀَرين ٿا
گونگين ڀِتين کي آوازَ بَخشين ٿا
اَجاين اِشتهارن ۽ کوکلن نَعرن
کان کين تَحفظ ڏين ٿا
رنگَ، ڀِتين تي درَ ۽ دَريون
کولي هَوا کي تازگي بَخشين ٿا
ويران رستن تي رونقون رنگين ٿا
فنڪار جا هٿَ
رنگن جي ڪائنات کي تخليق ڪري
سُونهن جا نَوان زاويا ترتيب ڏيندا آهن۔
بُرش جون آڱريون
ڀتين جي اُجڙيل سِينڌ ۾
معنيٰ جو سِنڌُور ڀَري
اُتساھ جا اُجالا ڪري
فن کي روشن ڪنديون آهن
ڇو ته
ڪَلا ۽ ڪَلاڪار رنگن جي
ڪهڪشائن جا خالق هوندا آهن