آخري گاڏيءَ جو مُسافر
امر ڪوٽ کان واپسيءَ تي
تو ڪيڏو نه اِسرار ڪيو هو
پننهنجي ڳوٺ هلڻ لاءِ
ڪيڏي نه اُڪير هئي تنهنجي نينڍ ۾
جيڪا تنهنجي بيقرار روح مان ڀَڙڪو ڏئي
تنهنجي اُڃايل خُشڪ چپن جي
زرد ٽارين تي
پرديسي پکين جيان اچي لَٿي هئي
ڪيڏي نه چاهنا هئي
تنهنجي گڏجي تصوير ڪڍائڻ واري
خيال ۾
هاڻ ته توسان صرف تصوير ۾ ملي سگهبو
تو جو پنهنجو پاڻ کي تصور جي فريم ۾ مڙهي ڇڏيو آهي
انسان ڪيئن نه دنيا جي جهنگ ۾ وڃائجي
حِرص جي گهوڙي تي ڀٽڪي رهيو آهي
تنهنجي سِڪ ڀَريي ڀاڪر جي ڀِنل ڀِنل مهڪ
اڄ به منهنجي اُداس ٻانهن،دل ۽ سيني سان سلهاڙي پئي آهي
تو ته اُن ڏينهن جي وَياڪل سانجهيءَ جو ئي هٿ لوڏي الوداع ڪري ڇڏيو هو
هميشه جي لاءِ
پر اسين روايتي تَڪڙ جي وَر چڙهي
تنهنجي وڌيڪ خُلوص جي خوشبو کان مَحروم ئي رهجي ويا هئاسين
۽ تون به ته ڪيڏو نه تَڪڙو هليو ويو هئين.
پنهنجي ڳوٺ کان به گهڻو گهڻو دُور
ڳوٺ ڏانهن ويندڙ
هڪ اَڻ ڄاتل آخري گاڏيءَ ۾.....!!!
(ڪهاڻيڪار دوست ميان گل محمد ڪلهوڙي جي ياد ۾)