شاعريءَ جو قافلو لُٽجي ويو
شاعريءَ جي”هُو“اکين ۾
لُڙڪ ويو اهڙا ڇڏي
جي سُڪي سگهندا نه ڪڏهين
۽ اُگهي سگهندا نه ڪڏهين
هَٿَ ڪنهن جا شاعراڻا
جاءِ جيڪا “هُو” ڇڏي پنهنجي ويو
ڪو به اُن تي ڪين ڪڏهن بيهي سگهندو
۽ هڻي گِهري خيالن ۾ ٽُٻي
سِپَ مان موتي نه لهندو
نَظمَ هُن جا نيِنهن جيان آهن نِڪورا
سانوڻيءَ جي ميِنهن جيان آهن نِڪورا
جن کي پنهنجون ڪائناتون بي شُمار
خواب جهڙيون ڪيتريون خانه بدوشيون بيقرار
رنگ جن ۾ هُن کڻي احساس جا اهڙا ڀَريا
شاعري انڊلٺ جو منظر ٿي پئي
لفظ،جنهن جا باکَ جهڙا باڪمال
موتين تي ماڪَ جي قطرن جيان
ڪيترا اُجرا،اَڇُوتا ٿا لڳن
هُن ڪيون تخليق جيڪي ڀي سِٽون
ساھ ۾ سانڍي رکڻ جهڙيون سڀئي
هُن ڏنيون جيڪي به تشبيهون ۽ تمثيلون
سڀيئي اِستعارا
ڪنهن مُهاڻي ٻار جيئن آهن پيارا
ڪير ٿو ڳولي سگهي؟
ڪير ٿو ڇولي سگهي؟
سمنڊ هُن وانگر ڪويتا جو ايئن
ڪيترو زرخيز هُن جو آ تخيل
ڄڻ ستارن جو تسلسل
جنهن ۾ فطرت کي سمائي
هُن ڪري حيران فطرت کي ڇڏيو
۽ مَنجهس ڪوتا جي قدرت کي گڏيو
شاعريءَ کي ويو ملي آواز نئون
گيت نئون،سنگيت نئون ۽ ساز نئون
سُونهن سان هي تار سُندر سلسلو
جنهن ۾ پئجي ويو فنا جو فاصلو
زندگي هُن کان وئي آڱُر ڇڏائي
موت هُن کي ڀاڪرن ۾ ويو اُڏائي
جو سڄڻ،ساڻيهه ٻئي لرزي ويا
سنڌ جا منظر سڀئي لرزي ويا
جن خيالن ڪين ورتو هو جنم
سرجڻا هُن کي اڃا ها جي نظم
هُن جي سيني ۾ دفن سڀ ٿي ويا
شاعريءَ جو قافلو لُٽجي ويو
روشنيءَ جو قافلو لُٽجي ويو
(حسن درس کي ڀيٽا)