ڪيفيت
زندگي آ زهر ليڪن
ذائقو اُن جو مِٺو آ
مون چَکِي پَل پَل ڏِٺو آ
نا اُميديءَ مان ئي سورج
ٿو اُميدن جو ڦُٽي
هڪ ته اوکو پنڌ ٻيو
رستي منجهان رستو ڦُٽي
ڌوڙ ۾ ٿو ٿَڪ پيرن جو اُڏي
خواهشن جي خاڪ ڇاڻيندي
حياتي ٿي کُٽي
روح ۾ هڪ رِڻ آهي
جو رڙي ٿو ڏينهن رات
پل به جنهن کي ناهي سانت
بيقراري ريت بڻجي
درد جي سج هيٺ چمڪي
دل اُڃايل مَرگهه کي
ڏئي ٿي فَريب
ڌُنڌ ٿي ڌڙڪي مَنجھس
هيءُ ڪهڙي ڪيفيت
مون کي جياپي جي ملي
ڀوڳيان ٿو جا سزا
ڀانيان ٿو آپي جي ملي
زندگي!پوءِ به توکي
ڍُڪ ڍُڪ پيتو اٿم
مان فنا ٿي ويس ليڪن
تون نه ٿي آهين ختم
زخم دردن جا جلائي
لاٽ ته به ٻاري اٿم
سوچيان ٿو پوءِ به ڇو هي؟
زندگي پياري اٿم!