پَريو فقير
هُن جي اکين جي جِهيڻي،
ٿي وئي هُئي نظر.
پوءِ به هُو تلاوتِ،
قُرآن ڪندو هو.
هُو زندگيءَ جي پويَن،
ڏينهَن ۾ کَٽَ تي،
پڙهندو هُيو نماز،
پَنجئي وقت سُتي پئي،
هُن جي سڄي حياتي،
پورهيو ڪندي بَسر ٿي،
ڀَٽڪي وئي بُکن ۾،
غُربت جي نظر ٿي.
ڪنهن جي اڳيان به ڪڏهين،
ڦھليا نه هٿَ هُن جا،
پنهنجو پگھر وهائي،
هُن جوت هُئي جلائي.
هٿ_جوڙ ۽ نِوڙت،
هُن جي هُئي وَڏائي.
هُن کي مِلِي فقيري،
فڪرات ۽ فهم جي،
تَھجد گُذار بڻجي،
هُن زندگي گُذاري.
هُن وِرد،وظيفن ۾،
هر صبح هُئي اُڀاري.
مُک تي اَڇِي سُونهاري،
۽ پوتِڙي جو پَٽڪو،
مسجد سان پُراڻي هُئي،
هُن جي اَزل کان ياري.
“آڻين ۽ چاڙهين”
هُن جي سڄي حياتي،
هُن کي ڪُٺو سدائين،
اوڌر جي تکِي ڪاتي.
مَسواڙ هر مهيني،
هُن لئه وڏو مسئلو،
ڪوڀي نه سنگتي،ساٿي،
بيمار ۽ اڪيلو،
هر ڳالهه کي ڏنو هُن،
همت سان مُنهن سدائين،
دُنيا کي مُفلسيءَ جي،
نظرن سان پئي ڏٺائين،
ڪيڏو عجيب هُن جي،
جيئڻ جو ڍنگ هو.
دل جو امير هو پر،
هٿ کيس تنگ هو.
هٿ ۾ سدائين هُن جي،
تسبيع جا هئا داڻا،
گھر ۽ مسيت،مُصلو،
هُن جا رهيا ٺِڪاڻا.
سانجهيءَ جو وقت هو ۽،
آيون پَئي اَذانون،
آکيرڙن ڏي واپس،
پکين جون هُون اُڏارون.
اُن وقت ڇانئجي ويا،
گھاٽا ڪڪر غمن جا،
۽ پورجي سدا لئه،
ويا نيڻ ٻئي هُن جا.!!!
(بابا جي ياد ۾)