زندگي ڪو زخم پُراڻو آ
زندگي ڪو زخم پُراڻو آ
مون ۾ جيڪو ڏُکي رهيو آهي
ڄڻ ته ٽانڊي جيان ٻَريل ٽاڻو آ
تاءُ اُن جو تپائي ٿو ڏاڍو
منهنجي خوابن جي پوپٽن جا پَرَ
لَهسِجي لال ٿي ويا آهن
اڄ اکين جي اُداس ٽاري آ
ننڊ جا ٻول ٿي ويا ٻاڙا
جاڳ جو تاڙ ۾ شڪاري آ
روح جي رُڃَ ٿي ڪري راڙا
اُڃَ هرڻيءَ جيان ڊُڪي سهڪي ٿي
آب جو آ فريب هر پاسي
ڪو به اُتساھ جو نه پيرو آ
غم جو گهاٽو ۽ گُهگُهه اَنڌيرو آ
ديد جي ڪا دِشا ملي ئي نٿي
بي دِشا ڀٽڪندو رهان ٿو مان
ريت سان اَٽڪندو رهان ٿو مان
ساھَ ڪيڏا نه لتاڙي صحرا
اڳتي رڙهندو وڃي رهيو آهي
ٿَڪَ ثڙندي ڀَڃِي رهيو آهي
حوصله صبح جو ٽُٽي ٿا پَون
۽ جُڙي رات جو جيئارن ٿا
دل کي پُختو يقين ڏيارن ٿا
مُرڪ ٽِمڪي ٿي کُڙکُٻيتن جيان
ڇير ڇمڪي پئي تصور ۾
ٿي وڄي ڪائنات ٿي گُهنگُهرو
۽ هوا ٿي پوي ٿي موسيقي
چنڊُ ڄڻ چنگ جيان خلائن ۾
ٿو وڄي وايو منڊل جُهومائي
منهنجي بي حال دل ٿو جُهومائي
منهنجا سڀ حوصله ٽُٽل جوڙي
سڀ اُداسيون ڪريو ڇڏي ٽُڪرا
چِت،چانڊاڻ ٿو ڪري ٿڌڙي
خيال اُڏرن چڪور ٿا بڻجي
جُستجوءَ کي ملن نيون راھون
نيڻ مَهٽي خيال جاڳن ٿا
زخمي پيرن جا پَها ٿين پيرا
سانت جو گيت ٿي وڃي صحرا!