آس ۽ نراس
تلخ آهن حقيقتون ڪيڏيون
هيءُ دنيا خواهشون ڪيئي
وڻ،ويڙهي جيان ويون ويڙهي
روح جي گهاٽي جھُومندڙ وڻ کي
زندگي شاخ جيان جهُڪي ويئي
وقت جي تيز ترهوائن ۾
ڀونءِ تي هي پنن جيان وکري
پنهنجي پاڙُن منجهان وئي اُکڙي
هاءِ!پيسي جي چڪيءَ ۾ پِيسي
خواب سڀ خاڪ ٿي اُڏامي ويا
گُهگُهه نيڻن ۾ ٿي وئي اُوندھ
ديپ اُميد جا اُجھامي ويا
مون کي آئي نه هلت دنيا جي
مون کي پُٺتي ڇڏي وڌي ويا سڀئي
مان اڪيلو رهيس خوابن ۾
ڀٽڪندو مان رهيس سَرابن ۾
زندگي ايترا فريب ڏنا
مان فريبي نه ٿي سگھيس ڪڏهين
رُڃَ منهنجو نصيب آ شايد
سَگهه ڪا سمجهه جي رهي ناهي
اَنڌ تي پنڌ ۾ اٿم پيرا
ٿَڪَ دل جا لٿا نه جيون ڀر
ننڊ جا پير جو رهيا ميرا
ڪير آهي کڻي ٻُڌائي جو
هيءَ دنيا بڻي آ ڇا لاءِ
جي بڻي آ سڀن جي لاءِ پو
ڇو نه سڀئي جيئن ٿا هڪ جھڙو
ٿي پئي ڇالئه مُفلسي مهڻو
ايڏو انسان ۾ فرق ڇو آ
ماڻهو،ماڻهوءَ کان بي خبر ڇو آ؟
ڄَم ۽ موت سڀن لئه ساڳيو
هڪ سُمهي ٿو سُڪون جي ننڊ ۽
رات ڀر ٻيو آ بُکن ۾ جاڳيو
هڪڙو ماڻهو لکين غريبن جو
روز چوري ڪري جياپو ٿو
ايئن ڪُجهه ماڻهو خُدا جا خلقيل
باقي خالق جي خلق کي کائي
اندران،اندران چَٽي اَڏوهيءَ جيان
کوکلو کوکلو ڪري ٿا ڇڏن
پنهنجا پنهنجا سڀئي ٿا محل اَڏن
هي روايت به بادشاهي آ
ڪُجھ ماڻهن کڻي جا ٺاهي آ
جنهن جا قانون قاعدا پنهنجا
اُن جا مخصوص واسطا پنهنجا
ڪيڏا محدود ٿي ويا آهن
يا خُدا!سڀ سان رابطا تنهنجا
ڪهڙي انصاف جي علامت آ
تون به آهين ڪهڙي ضمانت آ
تون جي آهين ته ساهميءَ جا پُڙَ
ڇونه آهن رهيا برابر ٻئي
ڳالهڙي هي ته پڌر آهي پئي
مُنصفيءَ جو ڪو معجزو ٿي پَئو
بي سهارن جو سهارو ٿي پَئو!