آرسي
تنهنجي خوابن کان سواءِ
هي اکيون ويران آهن
ننڊ ۾ ڪو رنگ ناهي
جاڳ جون سڀئي گهٽيون
گُونگيون ۽ حيران آهن
تنهنجي پيرن کان سوا
سڀ پيچرا معذور آهن
چنڊ، تارا، ڪهڪشائون
دربدر بي نُور آهن
زندگيءَ ۾ ساھ ناهي
خيال جو خاليپڻو
توسوا کائي رهيو آ
رنگَ لفظن ۾ نه آهن
ڇو ڀلا آهي اُڃايل
روح جو اظهار ايڏو
پاڻ سان پنهنجو مُسلسل
آ رهيو تڪرار اڪثر
پوءِ به دل هاريو سدائين
مان رهيس ڌاريو سدائين
تو ڏِٺي ڀُلجي نه ڪڏهين
منهنجي دل جي آرسي
زنگ بڻجي آ چڙهي وئي
اُن مٿان لاوارثي!