شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

ڪَلر بِلائينڊ

ڪَلر بِلائينڊ

هُو هاڻ ڳاڙهي رنگ کان ڊِڄڻ لڳا آهن
ڇو نه پوءِ اُهو رنگ ڪنهن هوليءَ جو هُجي
خواب جو هُجي يا ڪنهن به جَهنڊي جو
هُو هاڻ ڳاڙهي رنگ کان ڊِڄڻ لڳا آهن
هُو سڀني رنگن مان فقط ڳاڙهي رنگ کي
جلاوطن ڪرڻ چاهين ٿا
ڇو ته ڳاڙهو رنگ کين”ڪَلر بِلائينڊ“ڪري ڇڏي ٿو
هاڻ سندن رَڳن ۾ رَت بدران
بي رنگ پاڻياٺ ڊوڙي ٿي
ڇو ته هُو هاڻ ڳاڙهي رنگ کان ڊِڄڻ لڳا آهن
هُنن، اُن ڊپ ۾ وِڦلندي
سُرخ خوابن تي به بندش مَڙهي ڇڏي آهي
هُو باک کي ڪاراڻ ۾ لِڪائڻ جي ناڪام ڪوشش ڪن ٿا
هُنن هاڻ رَت جي ڳاڙهي رنگ کي
نيراڻ مائل يا زرد بڻائڻ شروع ڪيو آهي
يا وري هُو ڳاڙهي رنگ کي باھ ۾ ساڙي
ڪاري ڪرڻ ۾ ئي پنهنجو بَچاءُ ڀائين ٿا
ڇاڪاڻ ته هاڻ هُو ڳاڙهي رنگ کان ڊِڄڻ لڳا آهن
هُو ڳاڙهي رنگ کي کَنڀيندي کَنڀيندي
پنهنجي ئي خوف هٿان کَنڀجڻ لڳا آهن
هُو هان ڳاڙهي رنگ کان ڏاڍا خوفزده رهڻ لڳا آهن
هُو هاڻ جَهنڊي جي ڳاڙهي رنگ کي ڏسي
لَرزي وڃن ٿا
۽ پنهنجي گردن کي ڦاهيءَ ۾ ڦاٿل محسوس ڪن ٿا
ڇو ته هاڻ ڳاڙهو رنگ هُنن لاءِ
هڪ اهڙي علامت بڻجي چُڪو آهي
جنهن جي پَس منظر کي ياد ڪري هاڻ هُو ڇِرڪڻ لڳن ٿا
اُنهن جي هر ڇِرڪ ۾ هاڻ ڳاڙهو رنگ
ڀَرجي چُڪو آهي
هاڻ ڳاڙهو رنگ سندن جبر، تشدد، ظلم ۽ ناانصافي تي ڇانئجي چُڪو آهي
۽ هُو هاڻ ڳاڙهي رنگ کان ڇِرڪڻ لڳا آهن