پنهنجي ئي قبيلي جو ڪُٺل!
هُو هڪ انسان هُيو
پنهنجين سڀني خوبين ۽ خامين سان
پر هُن جون خوبيون هُن جي کامين تي ڀاري هُيون
مون هُن کي سدائين هڪ شفيق دوست سَمان محسوس ڪيو
۽ هُن، اُن پنهنجائپ جي رشتي کي سدائين اَڇو ۽ اُجرو رکيو
هُو هِن دنيائي دوکن جي ڪُن ۾ منهنجو اُهو ٻانهن ٻيلي هو
جنهن کان سواءِ هاڻ منهنجون ٻَئي ٻانهون مون کي وَڍيل محسوس ٿين ٿيون
هُن جي سھاري جي سُھائي
منهنجي واسطن کان خالي اُونداهي زندگيءَ ۾ اُجالا ڪري ڇڏيندي هئي
هُو قلم جي ڪاروبارين جي قطار کان الڳ بيٺل اڪيلو لفظن جو واهرو هو
هُو، مُنهن تي مِٺڙن ۽ پَرپُٺ اَڪ جهڙن ڪَوڙَن جي وچ ۾ اڪيلو مَن مُهڻو شخص هو
هُو صحيفي جي سَفيني جو اُهو ناکئو هُئو
جنهن جي قلم جا وَنجهه ڪڏهن به جهيڻا نه ٿيا
هُو رَوين جي لهرن ۾ ٻُڏندو، ترندو
پنهنجن چپن تي سدائين مَسيحائي مُرڪ سجائي جيئندڙ اهڙو مسيحا هو
جيڪو حالتن جي صليب تي مصلوب ٿي به
مجبور، هيڻن، هيسيل ۽ حالتن جي ماريلن کي ٽياس تان لاهي سَرهائي محسوس ڪندو هو۔
هُو خبرن جي خيرات، پَل ۾ ڪک پتيءَ مان لک ۽ ڪروڙ پتي بڻجي ويل اخلاق ۽ احساس کان خالي ويڪوئن کي بنا ڪنهن حساب جي ڏيندي خوشي محسوس ڪندو هو۔
هُن جا کيسا خالي هوندي به
هُن جي دل، ديس واسين جي درد سان ڀَريل هوندي هئي
هُو اَڙيلن جي آھ زاريءَ جو هڪ اهڙو ته آواز هو
جيڪو هاڻ خلائن ۽ سَماعتن ۾ ئي وڃي رهيو آهي
هُو مهمان نواز ۽ آئي جو آڌر ڀاءُ ڪندڙ اهڙو ته باتھذيب شخص هُيو
جيڪو بنا ڪنهن به فرق جي سڀني کي پنهنجن ڪُشادن ڀاڪرن ۾ ڀريندي ڀريندي
پاڻ ۾ خاموش پيو ڀُرندو هو
هُو ته پنهنجي ئي قبيلي جو ڪُٺل اُهو پکي هو
جنهن کي ڪنهن به ٻاهرين آهيڙيءَ جي ضرورت نه هئي
هُو جيڪو اَجرڪ جي لَڄ رکندي
پنهنجي مَٿي تي پَٽڪي جي هر وَر ۾ پنهنجا ڏُک ۽ سور ايئن ويڙهي رکندو هو
جيئن پکي آکيرن ۾ پنهنجن پَرن ۾ ٻَچن کي سنڀالي رکندا آهن
هُو ديس جي درد کي پنهنجي روح جا لفظ ڏيئي اُن کي لوڪ جي دلين ۾ ڌڙڪائي وجهندو هو
هُو ميڊيا جي ڪوڙي دنيا جو هڪ سچو ڪردار هُيو
سندس ڏينهن رات هڪ ڪري ڪيل جدوجهد عيوض ماڻيل مَنصب تي،
هُن جي هوندي ئي ساڻس گڏ رهندڙ ڦوٽو اسٽيٽ مشينن جي پيداوار، صحفي جي لَڄ لوئيندڙ، ڪيئن نه اُن تي اَرها ٿيندي
هُن جي ماڻيل مَقام تي پُهچڻ جي لاءِ جڳاڙي جاءِ جوڙڻ جي ڪوشش ڪندا هئا،
پر ناڪامي سندن نالن سان ڳنڍجي چُڪي هئي.ڇاڪاڻ ته هُن جهڙي مُسلسل ڪَٺن جدوجهد سندن وَس ۾ ئي نه هئي
ڪالهه جڏهن هُو ڪفن ويڙهي اَبدي ننڊ ۾ آرامي هو ۽ چيڪي مٽيءَ جي مهڪ ۾ مهڪڻ وارو هو
تڏهن به خدا کان وڏن تعلقن ۽ واسطن جي واسينگن جون موبائلون خوشيءَ ۾ وِڦلي رهيون هُيون
هُو ته هليو ويو پر پنهنجي پُٺيان گهڻن ئي بي پُھچن کي پنهنجي پُھچ کان به پري ڪري ويو
ڇو ته هُو”رئيس ڪلب“
جو اڪيلو پورهيت صحافي هُيو۔۔۔۔۔!
(سائين علي محمد شاھ لڪياريءَ جي چاليهي تي کيس پيار ڀَري لفظن جي نِماڻي ڀيٽا)