ٽين جنگ
دنيا دولت جي پُٺيان ڊوڙي رهي آ
هُو تنها مُخالف وڃي رهيو آهي
ماڻهن پَيسي کي پنهنجو ايمان بڻائي ڇڏيو آ
هُو ڏُک ۽ بُک جي عبادت ۾ مَشغول آ
ماڻهو مَحل جوڙين ٿا
وڏين گاڏين ۾ گُهمن ٿا
ڌرتيءَ کان مٿي خلائن ۾ جيئن ٿا
هُو ڌرتيءَ تي مَري مَري جيئي ٿو
ڌرتيءَ جي ڏُک ۽ درد ۾
رُتبي جي نَشي ۾ چِلڪندڙ بُوٽ
رستن تي ڦٿڪندڙ جيون کي
چيڀاٽي اڳتي وڌي وڃن ٿا
ماڻهن جا بيئنڪ کاتا
سندن آڦريل وڏن پيٽن جيان وَڌن پيا
گاڏيون، بنگلا، بيئنڪ بيلنس جي واڌ ويجهه جي عالمي مُقابلي ۾
ماڻهن جون عمرون گهٽجي ويون آهن
ماڻهوءَ پَيسي پُٺيان، زندگي جيئڻ وساري ويٺو آهي
دنيا، دنيا کي صرف دنيا جي نظر سان ڏسي ٿي
جڏهن ته هُو دنيا کي سدائين
دل جي نگاھ سان ئي پَرکيندو رهيو آهي
ماڻهو، مال، ملڪيت لاءِ ڪجهه به ڪرڻ کي
پنهنجو اولين فرض سمجهن ٿا
دنياوي ڏيکاءُ جي جنگ
دنيا جي مُمڪن بڻجي پيل”ٽين جنگ“آهي
جنهن ۾ ٻئي کي ماري
پاڻ جيئڻ جي بُک، پهرين شرط آهي
دنيا، دل کان دُور
جسم جي بُکايل ۽ اُڃايل، هڏائين پِڃري سان حَوس جي ڊوڙ ۾ رُڌل آهي
هُو، زندگيءَ جي چَتيون، چَتيون ٿي ويل رليءَ کي
پنهنجي زخمي ڀاڪرن ۾ ڀَري جيئي ٿو
کيس لُڙڪن سان ٽوپيندي مُرڪي ٿو
هُو، پنهنجي مُرجهايل من جي ملڪيت
ڪُجهه خطن، تصويرن، ڪتابن، موسيقي ۽ ڀاڪرن ۾ رهجي ويل ريشمي وارن ۽ ڪيترن ئي اَڌورن خوابن سان جيئي ٿو
ڪيڏو نه وَٽس خزانو آهي
هڪ مُڪمل شاعريءَ جي ڪائنات
هُو پنهنجي ديس جي ڌرتيءَ تي
مسواڙ جي جاءِ ۾ ڪِرائي تي جيئي ٿو
هڪ باترتيب ننڍڙو ڪمرو ئي ته
سندس، هِن دنيا ۾ هڪ الڳ دنيا آهي
جنهن جي دريءَ مان سدائين هُن
دنيا کي ڏٺو، ٻُڌو ۽ محسوس پئي ڪيو آهي
جنهن مَنجهان ڏسندي، کيس دنيا ڏاڍي ننڍڙي لڳندي آهي
دنيا ته هَٻڇ ۾ پنهنجي بقا ٿي سمجهي
هُو پنهنجي فنا کي فانوس ڪري جيئي ٿو
هُو، ڀٽائي جي پيچري جو پانڌيئڙو
دل کي دردن سان مانوس رکندڙ
اهڙو کاهوڙي آهي
جنهن جي زخمي پيرن ۾ پهاڙن جيڏا پنڌ ٻَڌل آهن!