شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

ڪا ڪيف جي ڪُماري

ڪا ڪيف جي ڪُماري

هر روز صبح هڪڙو،
مون ۾ ٻڏي وڃي ٿو،
هر روز صبح اجرو،
ڇو خودڪشي ڪري ٿو،
ڪا ناوَ نگاهن جي،
دل جي ڪنڌي نه پُهتي،
هڪ خواب مُنتظر آ،
مَهتاب مُنتظر آ،
سهڻي اچي ڪا تَرندي،
لهرن ۾ ٻَه، ٻَه ٻَرندي،
خود کي پَسيندي اُن ۾،
ڪائنات هوندي ڪُن ۾،
تا عمر بڻجي سانوڻ،
ڪَجراري ڪندي ڪَڻ،ڪَڻ،
بَن روح جو اُجاري،
جَنمن جي اُڃ ماري،
جڏهن به نهاريندي،
اُوندھ کي اُجاريندي،
هڪ صبح نِکاريندي،
آڪاش ڏيندو مُرڪي،
شَل زندگيءَ جي سُرڪي،
هن ساھ کي ملي پئي،
اُتساھ کي ملي پئي،
نئون رنگ پيار وارو،
احساس کي سهارو،
لازم آ جيئڻ لاءِ،
مڌهوش ٿيڻ لاءِ،
ڪا ڪيف جي ڪُماري،
آڇي وجهي خُماري،
جُگنو ٿي خواب اُڏرن،
اُوندھ ۾ رنگ اُڀرن،
هولي حيات ٿي پئي.
زرخيز ذات ٿي پئي.
زرخيز ذات ٿي پئي.