مُحبتن جي نانءُ
دل ڪيو آ پيار جو پورهيو سدا
۽ هٿن آهن ورهايا پئي گلاب
موتين جا مهڪندڙ گجرا ڪئي
عشق وارن کي ڪيان ٿو ارپنا
سونهن جي هي ساڌنا آهن اکيون
ننڊ،خوابن کي جَپي ٿي ڏينهن رات
حُسن جي ڪارڻ حسين آ ڪائنات
هي پري چهرا اکين جي روشني
ديد جي آڏو اُنهن جي درسني
زندگي فانوس وانگر ٿي ٻري
چپَ،چونڊن ٿا چَپن جون پَنکڙيون
جوڙجن دل ساڻ ٿيون دل جون ڪَليون
بوسڪيءَ جهڙا ڏسي اُجرا بَدن
۽ ڪنول جهڙا اَڇوتا پيرڙا
هٿَ بَخمل،آڱريون جهڙيون پَشم
۽ کَڄن سنگيت جهڙا ٿا قدم
باک ٿي جن مان ڦُٽي ڌرتيءَ مٿان
نيڻ هُو ناسي شفق جي مَڌ،جيان
جن ۾ آهن خواب ڪيئي اِنڊلٺي
جي کِڙي شامون بڻائن سُرمئي
مُحبتون معراج ماڻڻ ٿيون لڳن
آسمانن تي فرشتا رقص ڪن
چنڊ کي ٿا گُنگنائن تارڙا
کُڙکُٻيتا خواب بڻجي سارڙا
زندگيءَ کي روشني بخشين ٿا.
ڇو ته سنگم جو حسين احساس آ
عشق جي اوتار تي وشواس آ
جو مِٽائي ٿو ڇڏي سڀ فاصلا
عاشقن جا ٿو وڌائي حوصلا
روز درشن ٿو ڪمايان ڪاڪ جا
راز ٿو ماڻيان ڳُجها افلاڪ جا
عاشقيءَ جي هي عنايت ٿي رهي
پيار ٿي دل روز ماڻيندي رهي
تنهن ڪري هي عشق ڏيندو آ صدا
دل ڪيو آ پيار جو پورهيو سدا.