شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

الميو

الميو
ڪيڏو گهر ڪُشادو هو ۽
ڪيڏي اُن ۾ رونق هئي
گهر جي چوديواريءَ اندر
ٻي ڪا ڀي ديوار نه هئي
هڪڙو آڳنڌ هوندو هو ۽
ڇِت به هڪڙي هوندي هئي
هڪ ئي دروازو هو اُن جو
هڪ ئي نالي جي هئي تَختي
اڄ سو گهر سُڪڙجي ويو آ
ويرانيءَ جو واسو اُن تي
چوديواريءَ ۾ چوڌاري
ديوارون،ديوارون آهن
آڳنڌ ٽُڪرا ٽُڪرا آهي
هڪڙي ڇِتِ ورهايل آهي
۽ دروازا کوڙ اُنهيءَ کي
نالي جون تَختيون به گهڻيون ئي
هڪڙي گهر جي اندر ڏسندي
ڪيئي گهر جُڙي ويا آهن
در ئي در جُڙي ويا آهن!