گونگي گگن جي صدا
ڏينهن جو نيري آسمان جي خوبصورتي پنهنجي جاءِ تي
پر مون کي الائي ته ڇو؟
خالي خالي آسمان ڏاڍو ٻُسو لڳندو آهي
ڄڻ بِنا مُرڪ جي ڪو چھرو
بنا اکين جي ڪو خواب
ڄڻ اُداس ۽ اڪيلو شخص ڪنهن جي اوسيئڙي ۾ هُجي
اُنهيءَ خالي آڪاس تي ڪڪرن جا ٽُڪرا
ڪيڏا نه دل لُڀائيندڙ لڳندا آهن
ڄڻ ته گونگي گگن کي گُم ٿي ويل پنهنجي زبان ملي وئي هجي
گيت کي ڪا ڌُن
بانسريءَ کي سُر
۽ ڌرتتيءَ کي ڇانورو
ڪڪرن سان ڀريل آسمان
وقت، هوائن ۽ موسمن کي
سفر جو سنگيت اَرپيندو آهي
ته مِٽي، موسيقيءَ ۾ تبديل ٿي ويندي آهي
۽ ڌرتي خوشبوءِ جي خُماريل رقص ۾!