شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

نِڙيءَ ۾ اَٽڪي پيل سُڏڪو

نِڙيءَ ۾ اَٽڪي پيل سُڏڪو

ڇا، هاڻ مان اِهو يقين ڪري ڇڏيان ته
تو، مون کي وساري ڇڏيو آهي؟
ڇا، ڪير ڪنهن کي ايترو جلدي وساري سگهي ٿو؟
جيترو جلدي، ڪو کِنوڻ جو تَجلو
هِڏڪيءَ جو مُختصر لَمحو
ڌَڙڪن جو سَمو
يا وري
وڇوڙي جي گهايل گهٽيءَ جي موڙ تان
نِڙيءَ ۾ سَرد سُڏڪو اَٽڪائي
تَڪڙو گُذري وَڃڻ جيتري وقت ۾
ڪير ڪنهن کي وساري سگهي ٿو؟
ڇا، مان هاڻ اِهو يقين ڪري ڇڏيان ته
جُگنو اُوندھ ۾ ٽِمڪڻ ڇڏي ڏيندا؟
گُل ٽِڙڻ، هوا گُهلڻ، سمنڊ گَجڻ، نديون وَهڻ سِج اُڀرڻ، ڪوئل ڪُوڪڻ، پکي اُڏرڻ،
وقت گُذرڻ،
جي نه ته پوءِ
مان اِهو يقين ڪيئن ڪري ڇڏيان ته
تو مون کي وساري ڇڏيو آهي!