پَرتَوو
تون ڪيڏي نه معصوم آهين
جُگنوئن، پوپٽن ۽ پکين وانگر
تون ڪيڏي نه نِرمل آهين
اَڇوتي
ڏٺل هوندي به اَڻ ڏٺل
تنهنجي ريشمي آواز
جهرڻن کي موسيقي ڏني
تو پير کنيا ته
نَديءَ کي هڪ لازوال لوڏ ملي
تنهنجن دل لُڀائيندڙ ٽهڪن
سمنڊ کي نيري وسعت
گُلن کي رنگَ ۽ خوشبو ڏني
تنهنجن نشيلن نيڻن
سج کي هڪ اُجري پِرھ عطا ڪئي
تو ويس مَٽايا ته
شام، شفق جي نيڻن ۾
ڪَر موڙي مُرڪي پئي
تنهنجن ڳَلن شفق کي شرمائي وڌو
تنهنجن چانڊوڪيءَ جهڙن چَپن
پَنکڙين کي تَراشيو ته
سَنگتراشيءَ جنم ورتو
تنهنجي مُرڪ سان
رنگن ۾ مصوري جاڳي پئي
تو ڪائناتن کي
پنهنجي پَوتر پاڇي ۾ پناھ ڏني ته
ستارن ۾ خُدائي کِڙي پئي
تنهنجين چَڳن چَندن ۽ چَنبيليءَ کي
نئون جوڀن اَرپيو
ته تنهنجي سونهن جي پَرتوي ۾ خُدائي خُمارجي وئي
۽ سَرشٽي تنهنجي اکين مان جاڳي پئي
وقت کي تو تحرڪ بخشي
سِتارن ۽ سَيارن کي
گردش جو هڪ طويل سلسلو اَرپي ڇڏيو