هڪڙو ڦهليل آ سَراب
زندگي، هڪڙو مُسلسل خواب آ
خواب،جنهن جي ڪا به ناهي ساڀيان
خواب،جنهن ۾ “سمنڊ جي هُن پار” جو هڪ ڏيک آ
خواب،جنهن ۾ “سپنوسنڌوديس جو”
خواب،جنهن ۾”مِٽي جي خوشبو“ڀِنل
خواب،جنهن۾ “آرسيءَ جا خوابَ” سڀ
خواب،جنهن ۾ آ “ڊسمبر جي اڪيلائي” رُڳو
خواب،جنهن ۾ “درد جي ساڳي ڪٿا”
خواب، جنهن ۾ ديس هڪڙو آ مهان
خواب جنهن ۾ نِينهن ڪو ناياب آ
خواب،جنهن ۾ ٻيا به آهن خواب ڪيئي
آسماني، سُرمئي، ناسي، گُلابي، بوسڪي
ڄڻ ته انڊلٺ جو رَئو آڪاس تي
ننڊ جي نيراڻ ۾ آ جاڳ جو ڳاڙهو گُلاب
ڊائريءَ جي ٿو نِگاهن ۾ ٽِڙي
هر پَني تي پياس ڦھليل مُنفرد
پياس جنهن ۾ هڪڙو ڦھليل آ سَراب
ڀونءِ کان آڪاس تائين بي حساب
وچ ۾ دل جو مُسافر ڀٽڪندڙ
پنهنجي زخمي پيرڙن جي خون سان
ريت تي تَپندڙ مُسافت پيو لِکي
سُڃ جي ڪنهن سُرمئي احساس جي
شاعريءَ جي واڱڻائي واس جي
عاشقيءَ ۾ وصل جي وشواس جي