شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

نَشيلا خواب سُرمئي

نَشيلا خواب سُرمئي

منهنجي اَذان پيار آ
منهنجي نماز يار آ
منهنجون عبادتون فقط،
مُحبتون ئي مُحبتون،
اَزل کان سُونهن سان رهيون،
صُحبتون ئي صُحبتون،
مِزاج ۾ عُشاق دل،
حُسن جي هي هيراڪ دل،
رهي نه هڪ هنڌ ڪڏهن
ٽُٽڻ جي لاءِ هي ٺَهي،
نشيلا خواب سُرمئي،
اکين کي ويا ملي ڪئي،
حسين هَٿ بَخملي،
چپن جي ٿو چُمان ڪَلي،
ڪيان ٿو حُسن جي هولي
رنگين روح جي ڳلي،
اِهي ياقوت چپن جا،
اِهي اَلماس اکين جا،
حُسن ته بادشاھ آ،
اَصل اُهو اَلاھ آ،
اُنهيءَ سان دين آ ڌرم،
اُنهيءَ جو آهي سڀ ڪرم،
جو ڪائنات پئي هلي،
خدا جي ذات پئي هلي،
سندس صفات پئي هلي!!!