شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

چُپ سان گُفتگو

چُپ سان گُفتگو

اِنڊلٺ جا رنگَ
تنهنجي بَدن تي سَجڻ لاءِ آتا آهن
خوشبو، تنهنجن ساهن ۾ سَمائجڻ ٿي گُهري
پوپٽ،
تنهنجي رَسُ ڀَريل چَپن تي ويهڻ جا
خواب لهن ٿا
جُگنو،
تنهنجي آغوش جي پناھ لاءِ
اُونداھي گهاٽي جهنگ ۾ ڀٽڪي رهيا آهن
چانڊوڪي،
تنهنجي ريشمي پاڇي کي پَڪڙڻ چاهي ٿي
سمنڊ،
تنهنجن وشال نيڻن جي وُسعتن ۾
ٻُڏڻ جا سُرمئي خيال اُڻي ٿو
پکي،
تنهنجي خوابن جي آڪاس تي
اُڏامڻ گُهرن ٿا
موسمون،
تنهنجي آرس ڀَڃڻ جون مُنتظر آهن
ستارا،
تنهنجي سينڌ لاءِ سِڪن ٿا
ڪائنات،
تنهنجي وجود ۾ سَمائجڻ لاءِ بي چين آهي
مگر تون
معصوم اَڻڄاڻائيءَ جي مُقدس رِدا اوڙهي
چُپَ سان مَحوِ گُفتگو آهين!