شاعري

خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي. سندس نظم توڙي نثر نہ فقط ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي سونھن جا تِجلا پسائي ٿو، پر پاڻ عملي طور بہ سچ ۽ سونھن جو ساٿاري بڻجي هميشہ متحرڪ نظر اچي ٿي. بخشل باغيءَ جي پابند شاعريءَ سان گڏوگڏ نثري نظم ۽ آزاد نظم پڻ معاشرتي ڀڃ ڊاھہ ۽ محبتي مايا جو  اهڙو آئينو آهن جنھن ۾ پڙهندڙ کي پنھنجا عڪس جا بجا نظر ايندا. ”خودڪلاميءَ جو پورٽريٽ” ۾ شاعر جي شاعراڻي سفر جا اهڙا سرور بخش ٿَڪ آهن جن کي روح جا پيرَ محسوس ڪري شاعريءَ جي مُسافريءَ جي حُسناڪين کي سارين ٿا. 

  • 4.5/5.0
  • 36
  • 5
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خود ڪلاميءَ جو پورٽريٽ

دل جو درپن

دل جو درپن

اڃا دل جي ڏيئن جي روشني
جھيڻي نه ٿي آهي
اکين ۾ ڏِسُ!
سُهائي سار جي ڪا سُرمئي آهي
ڏُکن جا ديپ دُونهاٽيل
ٻَرن ٿا ٻاٽ جيون ۾
ڏِسان ٿو عڪس دردن جا
ٽُٽي پيل دل جي درپن ۾
لُڙاٽيل لاٽ خوابن جي
اوجاڳن ۾ ٻَري پيئي
اُنهيءَ بي رنگ جيون کي
ڇڏيا ڪئي رنگ هِن ڏيئي
ڏُکن واري ڏياريءَ ۾
مِٺي موسم پياري آ
ملڻ جي مُند ۾ ڇالئه؟
گهٽا غمگين هي گيڙو
ڏُکايل دل تي ڇانئي آ.