وقت جي سوڙهي گھٽي
زندگي ٻار جي لباس جيان
خواهشن تي نٿي اچي پوري
آهي هر هنڌ کان پئي ڦاٽي
عمر ليڙون سموري مون ڪاٽي
ننڊ جو آھ اُڊڙيل کيسو
خواب هڪ هڪ ڪَري ڪِري پيا سڀ
وقت سوڙهي گھٽيءَ ۾ اڄ ڪاٿي
پِيھ جي پِيڙھ ۾ لُڇي ٿو من
گَهٽ جي ڪيڏي آ گَهٽا گهاٽي
ڪاش دل جي دري کُلي ڪاٿان
روح جي رُڃ ۾ ٿئي هوا تازي
درد جا پيرَ ڪن سفر پنهنجو
واٽ واسي ڇڏين وَن پنهنجو
بيقراريءَ جي اُڪاري سرحد
درد دل جو ڪري ڇڏيان لاحد
مان ته محسوس ٿو ڪرڻ چاهيان
پنهنجي مُڪمل شعور سان جاچي
موت جي ٿو چَکڻ گُهران مِينا
زندگي! تنهنجي ٽُٽل ساغر ۾
تنهنجي اُتساھ ڀَريي ڀاڪر ۾!