صدا جي سرگوشي
پنڌ ڪيڏو ڪيو نه آ پيرن
ڪيڏا رستا لتاڙي آيس مان
ڪيڏي مِٽي اُڏائي آيس مان
ڪو به منهنجو نِشان ڪونهي ڪو
پنهنجا پيرا وڃائي آيس مان
ٿَڪَ دز جيان ڄَمي ويا تَن تي
جاڳ آ چُور چُور ٿي ويئي
ڌُنڌ جي آهي اکين تي عينڪ
واءُ نمڪين ٿي وئي ڪيڏي
دُور ٽِمڪي نظر ۾ ٿي پو ڀي
ڏُک ڏُونگر منجهان ڏياٽي ڪا
غم جي آهي گهٽا به گهاٽي ڪا
قافلو ساڻ اڪيلائيءَ جو
بي زباني به همسفر هاڻي
نااُميدي ۾ اُميدون آهن
ٿي ويا پنڌ جا وڏا پاڇا
پوئتان پيچرا وڃن کُٽندا
۽ اڳيان اينگهندا وڃن پيا گَس
وقت!ڪاڏي وڃان ٻُڌا تون ئي
ڏُک منهنجو مُسافري آهي
دل جو وِسرام شاعري آهي
آھ پيڙا به پربتن جھڙي
ڄڻ ته وِک وِک به تُربتن جھڙي
ڪابه ناهي صدا جي سرگوشي
ساھ ۾ سُڃَ ٿي وسي ايڏي
اُڃَ ڄڻ سُرمئي آ سامونڊي
رُتَ آئي ڪڏهن نه رنگن جي
بي رنگينيءَ جي هڪڙي موسم آ
ڪين آهي مَٽي جا جنمن کان
جو اُنهيءَ کان وڃان به اڳتي ڪُجهه
سرحدن کان وڃان به اڳتي ڪُجهه