رنگَ اُداسيءَ ۾ ويڙهيل آهن
دلين ۾ مِلڻ جا ميلا مُرجهايل آهن
ٽَھڪن جي ٽارين تي سَرءُ لَٿل آهي
رنگَ اُداسيءَ ۾ ويڙهيل آهن
فطرت ڏُک ۾ ڏَڪي رهي آهي
خوابَ مَرض ۾ مُبتلا ٿي ويا آهن
بيماريءَ جو بار ڪُلھن تي وَڌندو ٿو وڃي
مَسيحائيءَ جي مُک تي فڪر جي فرياد آهي
خوف، خدا آڏو کَنگهي رهيو آهي
سموري عالم جون اکيون پَٿرائجي ويون آهن
سَرشٽي سَھڪي رهي آهي
ستارا سوڳ جي چادر ڍَڪي سوڳوار آهي
چنڊ به ڄڻ خنجر جو چَھڪ ٿو ڀاسي
اهڙي سَمي منهنجي ديس جا
سڀئي روڊ، رستا، گهر ۽ گهٽيون
گونگيون ٿي پيون آهن
وَبا جو حِراس ماڻهن جي دلين تي ماسڪ وانگر چڙهيل آهي
هر گهر آئيسوليشن ۽
زندگي وقت جي وينٽيليٽر تي ساھ کڻي رهي آهي
خوابن ۾ به دوائن جي بوءِ ڀَرجي وئي آهي
ذائقي ۾ ڪَڙاڻ وڌندي پئي وڃي
وائرس جي ويرانيءَ ڌرتيءَ کي ڌوڏي وِڌو آهي
لاڪ ڊائون جي گهيري ۾
گهر قيد خانن ۾ تبديل ٿي پيا آهن
۽ ماڻهن جي هوا جيان آزاد زندگي
“ڪرونا” جو قيد ڀوڳي رهي آهي
گهٽيون ٻارن جو انتظار ڪري رهيون آهن
رستا پيرن جي پَڙلاءُ لاءِ ڪنائي رهيا آهن
شهر ماڻهن سان ملڻ لاءِ ماندا آهن
جياپو جنگ جو ميدان ٿو ڀاسي
موت ماريءَ جيان
ڪرونا جي ڪات سان انسانيت تي حملا آور آهي
پر زندگيءَ سان محبت جو جذبو
جيئڻ تي جيت جو وچن ڪري چُڪو آهي
فتح جو فانوس جهڻيو ئي صحيح پر ٻَري چُڪو آهي
وَبا جي موت جهڙي ماٺار ۾ مايوسيءَ کي چيري
همت ۽ حوصلن جا ڪِرڻا ڦُٽي رهيا آهن
زندگيءَ جي اُداس مُرڪ مان....