سُڪل ماني وارو
ڇِت واري پَکي ۾ رَسي ٻَڌي
نيٺ هُن پنهنجو اَنت آڻي ڇڏيو
آخري پَساهن ۾ کيس اسپتال پهچايو ويو
پر آڪسيجن جي اَڻ هوند،
کائُونس، سندس لُڪيءُ ۾ مَڇيءَ جيئن ڦَٿڪندڙ جِهيڻا ساھَ ڦُري ڇڏيا
پاڙي واري مَسيت جي مُلي
سندس ڄاڻ واري اعلان ڪرڻ کان نابري واري ڇڏي
پاڪ ڪتاب ۾ خودڪشيءَ حَرام قرار ڏيڻ جو حوالو ڏئي اِنڪار ڪري ڇڏيو
مَت جي مُوڙهي مُلي کي ڪير سمجهائي ته
هُن کان پنهنجو اَنت آڻايو ويو هو
مديني جهڙي رياست کيس غُربت جي گهاڻي ۾ اهڙو ته پيڙهيو هو
جو هُو مفلسيءَ جي لَڪير اُڪاري
بُک جي ڀيانڪ حالتن جي گھري پاتار ۾ وڃي ڪِريو هو
ڌرتي هُن لئه
ٻَرندڙ ٽانڊن تي نِسورو پنڌ ٿي پئي هئي
اِهو ڪيڏو نه وڏو اَلميو آهي ته
هُو شهر جي گهٽين ۾ ٽُٽل ريڙهي ڪاهي
گهٽين ۾ ڀٽڪي ڀٽڪي، ڀور ڀور سُڪي ماني گڏ ڪري به
پنهنجي اولاد لاءِ تازي ماني خريد نه ڪري سگهيو!