شاعر پاران: ڪٿي ٿا چئون پنھنجو نالو ٿئي!؟
لفظ پينون فقيرن جيان درَبدر
ڳالھہ دل جي چپن تي نہ پھچي سگهي
دل جي ڳالھہ چپن تائين تہ ڪو نہ پُھتي، پر قلم جي نوڪ مان بہ لفظ ڪو نہ پيا نڪرن/لکجن، ابتا سبتا جملا لکي وري ڊاهي يا پنو ڦاڙي ٿو ڇڏيان، ڪنھن مھل ڪجهہ لکندي هٿ ڏڪڻ لڳن ٿا، ڪنھن مھل اکُيون آلُيون ٿي وڃن ٿيُون، چپ ڦڙڪڻ لڳن ٿا، دل جي ڌڙڪن تيز ٿي/وڌي وڃي ٿِي ۽ سمجهہ ۾ نہ ٿو اچي تہ ڇا لکان!؟
مُنھنجي شاعريءَ جو مجموعو اوهان جي هٿِن ۾ آهي، اُن ۾ ڪي آيتون يا نيون/ادبي روايتون نہ آهن، پر هن ۾ مُنھنجي قلب جون ڪلُ ڪيفيتون، منَ جون مِڙئي مُحبتون، چپن واريون چاهتون، اندر جُون الفتون، روح جون رُغبتون، تانگهہ واريُون تُھمتون، سِڪ واريُون ساعتون، هجر جون حقيقتون، هڙئي حسرتون، جذبن جُون شِدتون، نارسائيءَ جو درد ۽ اُن درد جون لذَتون آهن.
شيڪسپيئر چيو تہ:
“We don’t die when death comes to us, but we die
When we are forgotten by our own dears.”
...... ۽ جڏهن ائين ٿيندو آهي تہ پوءِ انسان اندر ئي اندر ڀَڄي ڀُري پوندو آهي ۽ دردَ Heart تي Attack ڪندا آهن، جيڪي Heart Attack جو سبب بڻجندا آهن.
آئون بہ اُنھي ڪيفيت مان گُذِري رهيو آهيان،
میں پل دو پل کا شاعر ہوں، پل دو پل میری کہانی ہے،
پل دو پل میری ہستی ہے، پل دو پل میری جوانی ہے،
رخسانہ پريت چواڻي تہ:
ڪٿي ٿا چئون پنھنجو نالو ٿئي،
اسان جي غمن جو ازالو ٿئي.
پر، شايد. اسان جي غمن جو ازالو ٿيڻ مشڪل ئي نہ پر ناممڪن آهي، پوءِ بہ اوسيئڙو رهندو.
علي محمد درد سولنگي
03322795990