لبن جي لامَ تان اُڏندڙَ، اِهي مُرِڪُون وَڻنِ تُنھنجون.
چپنِ کي چاھہ مان چُمندڙَ، اِهي مُرِڪون وڻنِ تنھنجُون.
عجب شوخي شرارت سان کلن ۽ بند ٿين ٿا چَپَ،
کلڻ سان چُگهہ ڳٽنِ ٺھندڙَ، اهي مُرِڪون وڻنِ تُنھنجون.
چوڌاري مُشڪ عنبرَ جي کنڊيڙي ٿيوُن ڇَڏنِ خوشبوءِ،
چپنِ مکڙيُنِ منجهان ٽڙندڙَ، اهي مُرڪوُن وڻن تنھنجون.
وجهنِ موهي صفا بلڪُل، هُجنِ ڄڻ ڪي حَسين پرِيُون،
چپنِ ڪوھہ قاف تان اُڏندڙَ، اهي مُرِڪُون وڻنِ تُنھنجون.
ڪري هِي مستُ جهومائنِ نہ جهلئي جَهلَ ڏين جذبا،
مِي رقصم جي صَدا هڻندڙَ، اهي مُرِڪون وڻنِ تَنھنجون.
اکين جي افق تان ٿيندي هِي ڪُونجن جي قطارُن جئان،
چپنِ جي سرِزمين لھندڙَ، اهي مُرڪون وڻنِ تُنھنجون.
هَڻِي ڇوليُون ڇُلنِ ٿيُون، هي سنِڌوءَ جي وهڪُرنِ وانگي،
وڏي اندازَ سان وهندڙَ، اهي مُرِڪون وڻنِ تُنھنجون.