تُون ڄاڻين ٿي مان پاڳل هان، پاڳل کي ڇو تڙپائين ٿي؟
تُون ڄاڻين ٿي مان ڦاٿل هان، ڦاٿل کي ڇو ڦٿڪائين ٿي؟
سِڪ تُنھنجي ستائي ٿي جانم! سُک چينُ ڦٽائي ٿي جانم!
مان تُنھنجي تاتِ جو تايل هان، تايل کي ڇو ترسائين ٿي؟
بُکيو ها تُنھنجي پيار سَندو، تُنھنجي هڪڙي ديدار سَندو،
تُنھنجي قربت جو سائل هان، سائل کي ڇو سھسائين ٿي؟
جا دلِ ٿي تولئہِ دانھون ڪري، تو لاءِ مري ۽ آهون ڀري،
جا توڏي رائل مائل آ، اُن دل کي ڇو ٺُڪرائين ٿي؟
ٿي ڄاڻي واڻي ويلَ ڪرين، هر وقت ڪرين هر ويلَ ڪرين،
تون ڄاڻين ٿي مان گهايل هان، گهايل کي وري ڇو گهائين ٿي؟
هر روزُ دعائون هِن لبَ تي، شل ماڻيان تُنھنجي محبت کي،
مان تُنھنجي قرب جو قائل هان، قائل کي ڇو سمجهائين ٿي؟