الوداع!
الوداع!
هڪ ڏهاڙي ٿيبو، نيٺ جاني جُدا،
ڀروسو ڪِين آ، زندگي تي صفا،
موتُ مھڻو نہ آ.
الوداع! الوداع!
جن ڏنا ڏک رڳي، سي بہ رئندا اچي،
پنھنجا ڌاريا سڀئي پار ڪڍندا اچي.
گِرھَ ڪن جي هٿن مان تہ پوندا ڪري،
ڪي ٻُڌي موت جو چُپ ٿي ويندا وري.
جي پٿر جي مثل سَي بہ پوندا ڀُري.
ڪيترن جا جگر هانوَ پوندا ڏري.
ڪي پيا سڏ ڪندا.
الوداع! الوداع!
اَجرڪن ۾ ڍڪيلُ مُنھن تي هوندو ڪَفنُ،
هر ڪو چوندو، ڪجي لاشُ جلدي دفنُ.
ڪوئي چوندو وري ڪجهہ گهڙيون ترسجو،
آخِري هي ملاقاتِ آ سوچجو.
ڪو جي اچڻو هُجي، مُنھن ڏِسي سو اچي،
پو ڀَليِ مڙُھہ کڻن جي تياري ڪجو.
ڪيسِين رکبو ڀلا!؟
الوداَع! الوداع!
ها جنازو جڏهن نِڪرندو گهر منجهان،
پوندي قيامتِ ڪِري گهرَ جي ڀاتين مٿان.
لاشُ ڪانڌي لٽي ايندا واپس جڏهن،
روڄ راڙو مَچي ويندو ٻيھر تڏهن.
خالي کٽ کي ڏسي ويندو ڪھرام ٿي،
”جي ويا سي نہ ورندا تہ واپس ڪڏهن“.
آهي چوڻي اها.
الوداع! الوداع!