وڻين ٿِي
وڻين ٿي ها وڻين ٿي، تُون وڻين ٿي.
ڏسِي مون ڏي کلين ٿي، تون وڻين ٿي.
کِلي مون سان ملين ٿي، تون وڻين ٿي.
ويھي ڳالھيون ڪرين ٿي، تُون وڻين ٿي.
وڻين ٿي تُون.
مٺي! مون کي وڻين ٿي.
تُنھنجو چھرو صفا آ چنڊُ جھڙو، مِٺو لھجو ماکي ۽ کنڊُ جھڙو.
اکيون زمرد، هيرا مرجان اٿئي، خنجر ڀالا، تِکاڪي ڪان اٿئي.
کڻي اکڙيون نھارين ٿي جڏهن تُون، خُدا ڄاڻي ٿو مارين ٿي تڏهن تُون.
اِهي تُنھنجا ڏاڙهون جھڙا ٻئي ڳلڙا، ٽڙندڙ گلِ جي پنکڙين وانگي چپڙا.
آهي انب ڦارَ نڪُ تُنھنجو اي جاني! ڪُشادي جرڪندڙ تُنھنجي پيشاني.
مثل موتين جي تُنھنجا ڏند لڳن ٿا، ڏسي توکي شعر شاعر چون ٿا.
ڳِچي تُنھنجي چوان ڇا، ڇا چوان مان؟ چوي ٿي دل توکي سجدا ڪيان مان.
سندءِ اڀرو ڪَمانُون تيرَ آهن، گيسو تُنھنجا ڪُنڍا زنجيرَ آهن.
ڪلھن تي تِن کي سينگاري رکين ٿي.
وڻين ٿي تُون،
مٺي! مون کي وڻين ٿيِ.
سڀن کان سونھن ۾ تون اورُ آهين، مٺي تون زور آهين زورُ آهين.
نہ تُنھنجو مٽُ آهي ساري شھر ۾، ڪراچي، خيرپور، دادو، سکر ۾.
ڀلي ٺاهي اچن ڪئي پاڻ پنھنجو، لھن ٿيون ڪينڪي سي نَنھن بہ تُنھنجو.
قسمُ آهي مون کي تُنھنجي اکين جو، قسم تُنھنجي چپن بخمل بدن جو.
جواني تنھنجي ديوانو ڪيو آ، مون کي موهي تو مستانو ڪيو آ.
سندمِ خوابنِ سندي تعبير آهين، سندم تصور جي تون تصوير آهين.
آهين سُھڻي تُون ننھن کان چوٽي تائين، وري سُھڻا سُٺا ٿي ويس پائين.
ٻُڌايان ڇا مان ڪيڏي تون ٺھين ٿي، وڏي انداَز سان وِک وک کڻين ٿي.
ادا سان ٻانھن کي لوڏي هلين ٿي.
وڻين ٿي تون
مٺي! مون کي وڻين ٿي.
علي محمد چوي بلڪل صنم مان، ڦاسِي تو وٽِ ويو آهيان قسم سان.
الائي ڪھڙو تو جادو ڪيو ٿئي، صفا سوگهو ڪَري قابو ڪيو ٿئي.
ڪوئي َانتر يا ڪو مَنتر پڙهيو ٿئي، يا ڪارو علمُ يا تعويذ ڪيو ٿئي.
چڪر ڪوئي تہ مون سان آ ڪيو تو، ڪرايو پڪ اٿئي ڦيڻو سڳو تو.
لھينِ دل تان نہ ٿي هڪ منٽُ ڀي تُون، سدائين سولنگي کي تُنھنجون سوچون.
ڏسان جي ڪِين ٿو هڪ پلُ بہ توکي، اچي ڪو سُکُ نہ ئي آرامُ مون کي.
دُعا آهي نہ ويجهو دردُ اچئي، ڪڏهن ڪو سو نہ توکي واءُ لڳئي.
گُهري ٿي دل نہ ڪوئي غم ڏسين تُون، سَدائين ٽھڪ ڏين خوش خوش هجين تون.
مٺي تُون ساھہ کان ڀي وَڌِ لڳين ٿي.
وڻين ٿي تون،
مٺي! مون کي وڻين ٿي.