مون تي ڪرِ اعتبارُ، مُنھنجو پيارُ آ تو سان پرين.
ساکَ وٺُ، آهيان سچو مان، رکُ اها پڪ ڪر يقين.
ڏِينھن جھڙي کان ڏٺو توکي آهي اي جانِ من،
هانءَ ۾ هُرکُر لڳل مون کي آهي اي جانِ من،
ڇا چئي توکي ٻُڌايان، ڪيڏو ٿي مون کي وڻِين.
ڀل لکائي وَٺُ مون کان، ٿو مان لکِي توکي ڏيان،
ڇا جي مَسُ، ڇا جو قلمُ، رَتَ سان لکي توکي ڏيان،
چيري دل توکي ڏيکاريان، جي نہ ٿي اصُلِي مُڙين.
سولنگي چئي ڳالھہ تُنھنجِي هِي سُٺِي ناهي صنمُ،
ڏِسُ ايڏي بي اعتباري ڀي سُٺي ناهي صنمُ،
تُون ئي آهِين دل جي ديوي، تُنھنجي مان پيرن پڻين.