سُور سھندي بہ مُسڪرايون ٿا.
لوڪ کان لُڙڪ ائن لڪايون ٿا.
هوءَ پنھنجو ڪري، ڪري نہ ڪري،
پرَ، اسين اُن سندا سڏايون ٿا.
زندگي سان رهِي نہ چاهت آ،
بس! مڙئي ڏينھن پيا کُٽايون ٿا.
شامَ جيئري ملھائبي آهي،
پر اسين ورِسيون ملھايون پيا.
راس آئي نہ پاڻ کي آ خوشِي،
درد سان دوستي نڀايون پيا.