چاهتن جا گلابَ ارپياسين،
موٽ ۾ ڪئي عذابَ ورتاسينَ.
جِيءَ ۾ جنِ کي جايُون ڏنيوسين،
تنِ وٽان ئي عتابَ جهلياسين.
مُرڪَ مک تي ائين نہ آئي آ،
ڳوڙهن جا سيلابَ پيتاسين.
لوڪ، رنڊ روڪ، ٽوڪ ڪئي ڏاڍي،
ڪين پوءِ بہ جناب مڙياسين.
بسِ پننِ ساڻُ سُور سلياسين،
شاعرِي جا ڪتاب لکياسين.
چاهتُون، راحتون نہ ڏئي سگهيون،
درد، ڌوکا، دولاب ملياسين.