پاءِ نيڻن ۾ ڪجلُ.
ڪو نئون لکجي غزلُ.
رات گذري ئي نہ ٿي،
وِجهہ تون وارن ۾ بڪلُ.
ڳالھہ ڪھڙِي آ مٺي!؟
ڇو اٿئي چھرو لَٿلُ.
مُنھنجي جيون ۾ رڳو،
رنگُ آ تُنھنجو رَتلُ.
اَچُ تون اُن ۾ رھہ اچي،
دل سندو خالي محلُ.
ٿي پوينِ مُنھنجي اگر،
ٿي پوي الفتَ سڦلُ.
شاعري
ڪاش!
”علي محمد درد سولنگي پراڻن پنڌن جو راهي آهي سندس شاعريءَ جو مجموعو ڪاش خوبصورت احساسن جو اظھار آهي. علي محمد درد سولنگي هڪ ڪھنہ مشق شاعر آهي جنھن جي شاعريءَ ۾ ميچورٽي سان گڏ زندگيءَ جي حقيقت پڻ نظر اچي ٿي هن تقريبن هر صنف تي طبع آزمائي ڪئي آهي ۽ پنھنجي جذبن جو ڀرپور اظھار ڪيو آهي ان چوڻ ۾ ڪو وڌاءُ نہ آهي تہ هو زندگيءَ جي پيڙائن جو شاعر آهي. مجموعي طور علي محمد درد سولنگيءَ جو هيءُ ڪتاب ”ڪاش“ هوا جو هڪ تازو ۽ سرهو جهوٽو آهي جنھن ۾ احساسن جا سڀئي رنگ شامل آهن.“
- 4.5/5.0
- 29
- 0
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- علي محمد ”درد“ سولنگي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا شاعر وٽ مَحفوظ
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر پاران
- شاعر پاران: ڪٿي ٿا چئون پنھنجو نالو ٿئي!؟
- شاعري
- سُونھن تو ۾ سُرورُ ڪيڏو آ.
- گُلابِي ڳلنِ تان، شرابي اکين تان.
- هر وقت تُون رهين ٿي، نيڻن جي ڀاڪُرنِ ۾.
- تون مُرڪ کِلنِ مُکڙيون.
- سَمُونڊ اکيُون، شرابُ اکيُون.
- اقرارُ کپي تُنھنجو.
- پاءِ نيڻن ۾ ڪجلُ.
- تُنھنجي جواني، روپُ ۽ رنگُ.
- چنبيلي چپن جِي چَرِي چُپ ٿي ماري.
- جي چئين تہ کِلان جانم!
- صدمن جي ستايل کي، اُلڪنِ جا ڏنئي تُحفا.
- تُنھنجن نيڻن جي
- ڪاش!
- اکيُن ۾ اوجاڳا رهيا عمر ساري.
- لبن جي لامَ تان اُڏندڙَ، اِهي مُرِڪُون وَڻنِ تُنھنجون.
- وِسري نہ ٿي
- سِڪَ، پيارُ، عِشقُ
- پلجي نہ ٿي
- ڳل تي تُنھنجي تِرُ
- هڪڙي سندر نارَ.
- سونھن توسان واسطو رَهندو سَدا.
- جانم! جانم! تُنھنجو نامُ،
- تُنھنجي مُرڪ گلابُ.
- جوڀَنُ ڏِينھن ٻہ چارِ.
- ڇا جو ڏوھہ ثوابُ،
- رئندي گُذري رات پرِين،
- لبڙن جي گُلابُن تان، مُرِڪن جا اُڏنِ پوپٽَ.
- تُون ڄاڻين ٿي مان پاڳل هان، پاڳل کي ڇو تڙپائين ٿي؟
- وارن کي ورائي ڇڏِ!
- ٽيڙو
- ماٺِ ۾ ڇو ويٺي آهين؟ مُسڪراءِ!
- گُلن جي پُتِين سان لِکان نانءُ تُنھنجو.
- وفا جي خبر آ جفا ڪين ڄاڻون.
- سُمنڊُ، ساحل، هُوا.
- نہ ڪنھن سان ڀي ڦٽايُون ٿا.
- سُونھن تُنھنجي پَسي چينُ لُٽجي ويو.
- سِڪ سَڳي کي سورجي.
- ڳاڙهاڻ رُڳي آهي.
- تُون ئِي مَن جو ميتُ.
- هٺيلي!
- وَسِ اوهانجي!
- جنم مبارڪ!
- موهيڙو توکي ٺھي.
- تُنھنجي وڻي وئي سادگي.
- تُنھنجن چپن تان صدقي.
- روئڻ کان نہ ٿا رهجنِ
- تُنھنجو چھرو ڪنول، واھہ! سبحان ﷲ.
- سڪ، سارَ لڳي آهي.
- دل چوي ٿي هرگهڙي توسان هُجان،
- سَوا تُنھنجي پرين پرور،
- هيرن جَهِڙيون اکيُون هُن جُون
- نِيرن نيڻن واري مُنھنجي دلڙي ڪئي تو چوري.
- لبڙا تُنھنجا لال
- وَري آ موٽيو بھارُ ساقِي!
- هو سمنڊَ ڪناري سرتين سان.
- تون آهين زندگيءَ وانگيان.
- تو سوا ڏينھن ۽ راتيُون،
- فون تي ڪھڙي گفتگو ٿيندي؟
- ها ها توکي مون،
- ڳاڙها ڳاڙها تُنھنجا ڳلڙا.
- ائين نہ اُلڪو ڏي.
- ساٿ سھڪار جي ضرورت آ.
- تُنھنجي اکيُن ۾،
- جھڙا لال ليار.
- هاءِ! هيڏو نہ رَھہ حجابَنِ ۾.
- ڪو وڻي تہ ڇا ڪجي؟
- مُنھنجي سُھڻي جيان ٻي ڪا سُھڻي نہ آ.
- وَڌي وئي دل جي بيماري، ٻيو ڪل خير آ سائين!
- حجابُ بدليو، عذابُ بدليو.
- مان تُنھنجو ئي آهيان
- پَرِسُ کڻي ۽ ٻانھن کي لوڏي تون جو گهٽيءَ مان لنگهندي آهين.
- اڃا وَڌيڪ
- عُقابي اکيُون
- چَپَن جي ڪشڪول ۾
- تانگهہ جي تندُ
- کولي سمجهاءِ
- پڙهيو روز پڙهان
- مون کي روزُ پڙهين،
- پيارُ اڄوڪو، ڌوڪو ڌوڪو، ڪو بہ سَچو ناهي.
- دِيد ۾ دلڪشي، روپَ ۾ روشِني.
- مرڻ کان اڳُ
- وَنگُ
- عشقَ جي باھہ، ساھہ ۾ جانم!
- آءُ تہ ايترو ٿو چاهيان تَہ....
- زندگي جو سَوالُ آ جانم!
- مُنھنجي هر هڪ صنم خوشي تُنھنجي،
- ُون ئِي نيڻن نُور.
- تُنھنجون اکيُون نيل ڪنولَ.
- نہ تُون ڦيرِ رُخ کي، تُون مون ڏي ڏسِي کِلُ.
- هر وقت آهين يادِ، نہ ٿي دل تان لھين تُون.
- پليز..!
- مُنھنجن سپنن ۾.
- تُون آءُ هِلي هڪوارُ، مرڻ کان اڳُ جانم!
- خواهش
- اچي ويھہ ويجهو نہ گهٻراءِ جانم!
- وري اڄُ اوچتو جانم! ڏٺُم توکي جو رستي ۾.
- جاني ڪڏهنِ ايندو..!؟
- اسان جھڙن کي
- تُنھنجي ڪجي ساراھہ.
- شاعري
- دلِ چري
- ڄامشورو
- هاسٽِل
- او سرتِي
- ساگر ساگر ڇولي ڇولي.
- سُونھن جي ديوي
- سينڌ پاسي تي
- ڄامشوري جي مٺي
- مون تي ڪرِ اعتبارُ، مُنھنجو پيارُ آ تو سان پرين.
- توسان ميلو ٿيئي، آرزو آ اِها.
- تُنھنجي چيروين اکين جو قسمُ،
- سونھن جي شھزادي
- خُدا ڄاڻِي مون کي توکان سوا، آرامُ ڪونھي ڪو.
- لاڪيٽ
- توکي ساري شاعِري،
- *”جنھن دم ويڙهيہ وارَ“
- مُرڪن جي ضرورت آ.
- وصل جون پنھنجون راحتُون آهن.
- هِي دل صدين کان سُکِي نہ آهي.
- پنھنجو جيونُ بہ هڪ ڪھاڻي آ.
- سمورو جڳُ سُتلُ آهي، اَسان جا نيڻ جاڳن ٿا.
- تُنھنجو چھرو گلابُ وڻندو آ.
- چپڙا چپڙن ساڻَ.
- اُهي ماڻھو جيڪي، مقدر ۾ ناهن،
- روزُ تُنھنجو اوسيئڙو آهي.
- درد مُنھنجي سَندي دَوا تون آن.
- تنھا شاعر اُداس، سوچي ٿو،
- وفا لکجي، جفا لکجي.
- چاهتن جا گلابَ ارپياسين،
- سُھڻي تُنھنجي سارَ لڳي آ.
- مُنھنجي ساري وفا صنم تولئہ.
- ڇا سُونھن شرابي آ؟
- ڇا دِيدَ دُنالي آ؟
- سُور سھندي بہ مُسڪرايون ٿا.
- نڪ تي نقابَ واري.
- اوجانم!
- چنڊ ۾ ٿو عڪسُ تُنھنجو ئي پَسان.
- چاهتُن ماري وڌو.
- مُنھنجو ورثو، دردُ ۽ پيڙا.
- سُور ۽ صدما، مُنھنجو مَقدرُ.
- ڪِنھن ميڻُ بتي وانگي.
- *”ڪڏهن ڪڏهن تہ سارجي“
- اُداسُ ڳليُون
- تُنھنجا جلوا گهائن ٿا، گهائن ٿا.
- تو جئان ٻِيو نہ ڪو.
- آسرو ﷲ ۾.
- تَنِ من تُنھنجي تارَ سدائين.
- عشق سندي اظھارَ جون ڳالھيون.
- هوءَ نقابَ ۾ گذري.
- ڪنڊن جي وچ ۾ گلابُ ڳوليان.
- زندگي منھنجي زندگي ڪانھي.
- لفظ تڙپن ۾ لُڇن ٿا، شاعري جي روپَ ۾.
- اها زندگي آ
- دل چورائي وَئي
- وڻين ٿِي
- روحُ ٿو لُڇي پُڇي.
- جانان!
- دلڙي چري!
- الوداع!
ڪو نئون لکجي غزلُ.
رات گذري ئي نہ ٿي،
وِجهہ تون وارن ۾ بڪلُ.
ڳالھہ ڪھڙِي آ مٺي!؟
ڇو اٿئي چھرو لَٿلُ.
مُنھنجي جيون ۾ رڳو،
رنگُ آ تُنھنجو رَتلُ.
اَچُ تون اُن ۾ رھہ اچي،
دل سندو خالي محلُ.
ٿي پوينِ مُنھنجي اگر،
ٿي پوي الفتَ سڦلُ.