اوجانم!
قسمَ ساڻَ مون کي نہ ماري وجهي.
رُسين ٿي تہ منھنجو وڃي ساھہ ٿو،
نہ ٿي راھہ توبن، جيئڻ جي سُجهي.
ڪڏهن سوچيو ٿي ويھي تو مٺي!
آهين ڪيڏي سُندر ۽ سُھڻي سُٺي.
اٿئي چنڊُ چھرو ٻئي اکيون ڪَنول،
۽ آوازُ ڪويل جيِ ٻولي مِٺي.
آهين ڄَڻ تون شاعر جو مڪمل غزل،
اڌوِري سِوا تو لڳي شاعري.
آهي هيچ تُنھنجي اڳيان هرڪو گلُ،
توتي ڀونر ڀُلجي ٿا ڪن عاشقِي.
مون ڏي اکِ جو تُنھنجي کڄي ٿي وڃي،
تہ دل جي هي ڌرتي ڌُڏِي ٿَي وڃي.
کڻي نيڻ مُرڪي ڪرين باتِ جي،
تہ هرڪا خوشي ڄڻُ ملي ٿي وڃي.
اِهي وارَ تُنھنجا ڏنگنِ نانگُ ٿِي،
ورائي جي ويڙهين ڦَٽَي باکَ ٿِي،
آهين حَورَ يا ڪا پري اپسرا،
تڏهِن شفق تُنھنجي کڻي ساک ٿِي.
جڏهن تُنھنجي چپڙن جي مُکڙي کَلي،
تڏهن خوبُ خوشبوءِ هَوا سان هُلي.
سندءِ سينڌ سھڻي تہ سنڌوءَ جئان،
هَڻِي شوقَ ڇُوليُون ڇُلي ٿو ڇُلي.
چوان ڇا تو ۾ خوبيون ڪيتريون،
اصل ڪين آهن ڳڻڻَ جيتريون.
جيڏا آسمان ۾ ستارا آهن،
مٺي! مون ۾ هِنِ خامُيون ايترِيون.
مان مقدر جو ماريل اُهو آدمي،
ڏکن ۾ گذاري آ جنھن زندگي.
ڄَمڻ کان وٺي سُک ڏٺو مون نہ آ،
رهي دُور مون کان سَدائين خوشي.
ڪيو ڪين مون سان سچو پيارُ ڪنھن،
مفادن ۾ ويڙهيل مُحبت مليِ.
اُنھيءَ ئي ڏنا لُڙڪُ تحفو ڪري،
جَهين ساڻ ڳالھائيو مون کِلي.
ڳنڍي تارَ جنھن ساڻُ مون پيارَ جي،
اهو ئي ڇڏي ويو تہ آزار ڏئي.
اسان جن جي راهُن ۾ گُلڙا رکيا،
اُهي ئي اسان کي ويا خارَ ڏئي.
نہ شڪوہ ڪئيسين نہ ئي ڪا گلا،
اهو سڀ ٿيو جو بہ چاهيو خُدا.
ڦٽل ڀاڳ پنھنجا اصل کان هُيا،
شڪايت ڪجي پوءِ ڪنھن سان ڀلا؟
رڳو رهيون مقدرَ ۾ مُحروميُون،
ڪيُون روز خوشين پئي خودڪشيون.
جڏهنِ آسرا سَڀُ پلي مون ڇڏيا،
تڏهنِ مون کي تُنھنجون مليون مُحبتون.
سندمِ دل جي زخمن مٿانَ رکيُون،
چٺيون چاھہ واريون پھا ۽ پٽيون،
اسان درد پنھنجا وساري ڇڏيا،
لڳيون مُسِڪرائڻ اسان جون اکيون.
ائين ساعتُون سَڀُ لنگهندِيون رهيُون.
چٺيُون چاھہ تُنھنجي جون پُڄنديون رهيُون.
ڦُٽِي پيار جا پِيا، ڪي دل ۾ سَلا،
۽ چاهت جون مکڙيون بہ ٽڙنديون رهيون.
اسان خوشنصيبي تہ سمجهي اها،
اگهي ويئي مُنھنجي هئي ڪا دُعا.
جو تو جھڙي محبوبا مون کي مِلي،
ٻُڌي پڪ سان پرور سندم التجا.
سندءِ چاھہ مون لئہ بڻيو روشني،
لڳي مون کي پيارِي لڳڻ زندگي.
وري مون ۾ پيدا ٿيو حوصلو،
سندم درد ميٽي ڏني تو خوشي.
مگر هاءِ مقدر نہ مون سان ٺھيو،
تو ٿوري گهڻي تان رُسڻ آ سکيو.
اُگهي لڙُڪ جيڪي مون ڇڏيا هيا،
تنين اڄ اکين مان وهڻ آ سکيو.
پتو توکي ڪھڙو تہ هِي بيرُخي،
ڪري زندگي کي ڇڏي زهرُ ٿي.
ٿي مايوس منھنجو وڃي ٿو تہ منُ،
عجبُ ڇانئجي ٿي وڃي بيوسي.
خُدارا! رسڻ جي ڇڏي ريت ڏي،
مون کي پنھنجي ساڳي اها پريت ڏي.
هلي اچ اگهي وڃ سندم لُڙڪ تون،
مون کي تُون تہ ٽھڪن جو سنگيت ڏي.
ختم ڪر اها هاڻي ناراضگي،
۽ موٽائي ڏي پيارُ پنھنجو مٺي!
سَوا تنھنجي منھنجو نہ آهي ڪوئي،
مان تُنھنجو، مان تُنھنجو، مان تنھنجو مٺي!