دلڙي چري!
هو تُنھنجو ڪڏهن ڀِي ڪو نہ ٿيندءِ.
ڇڏِ تون بہ اُنھي جو نانءُ وٺڻُ،
بيڪارُ آ تُنھنجو هِيءُ روئڻ،
ويندينءَ اجايو مفتُ مري.
هو تُنھنجو ڪڏهنِ ڀي ڪو نہ ٿيندُءِ.
جنھن لاءِ سڪِين، ٿي تڙپين لُڇين.
ايندن ويندن کان اُن جو پُڇين.
راتو ڏينھان ٿي روئين رڙين،
هر وقتِ پئي ٿي دانھون ڪرين.
ٿي روز نھارين راهون وري.
هو تُنھنجو ڪڏهن ڀي ڪو نہ ٿيندءِ.
آهُنِ جو ٿيندُءِ هُنَ تي نہ اَثُر.
بيقدري وٽِ ٿيندُءِ نہ قدرُ،
هو دل جو صفا آهي پٿرُ،
هو ساڙيندو پيو تُنھنجو جگرُ.
ٿي ٽڪرا ٽٽي پئہ يا تہ ڏري.
هو تُنھنجو ڪڏهن ڀِي ڪو نہ ٿيندءِ.
جنھن لاءِ وڇائين نيڻ پئي.
سو تُنھنجو نہ ٿئي، سو تُنھنجو نہ ٿئي.
هو ٻئي ڪنھن جو دلدارُ اٿئي،
دل ايڏي نہ ٿي بلڪل بي چئي.
مِڃِ منھنجو چوڻُ ٻيڙيءَ تَرِي.
هو تُنھنجو ڪڏهن ڀي ڪو نہ ٿيندءِ.