چنڊ ۾ ٿو عڪسُ تُنھنجو ئي پَسان.
دل چوي ٿي گهور تو تان ٿِي وڃان.
ڪاش! تُنھنجي ڳل سُندو تِرُ ٿي پوان،
يا موهيڙو ئِي مِٺي تُنھنجو هجان.
جنھن گهڙي هِڏڪي لڳي ٿي اُن گهڙي،
سچُ پُڇين مان نانءُ تُنھنجو ٿو کڻان.
هِي غضب جا نيڻ تُنھنجا اُف ﷲ!
روزُ تنِ ۾ ٿو ٻُڏان ۽ ٿو تران.
رات ٿئي ٿي لوڪُ سارو ٿو سُمھي،
آئون تُنھنجي تاتِ ۾ تڙپان لڇُان.
خود ثنا آهين، ثنا جي ڇا ثنا!؟
مان ڀلا تُنھنجي ثنا ڪھڙي ڪيان؟
زندگي تي ڀروسو جانم نہ آ،
هڪ دفعو توسان ملڻ ٿو مان گهران.