مُنھنجي سُھڻي جيان ٻي ڪا سُھڻي نہ آ.
چيلھہ چھنبڪ اٿسِ، ريشمي ٻئي ڳٽا.
نيڻ مُرِڪي جڏهن ٿِي خُماريل کڻي،
تيرَ نظِرُن سَندا ٿي تہ دل تي هَڻي،
چنڊُ چھرو لڳي، زلف ڪاري گهٽا.
چوري چپ ٿي جڏهن، مکڙيون ٿيون ٽِڙن،
۽ جڏهن ٽھڪ ڏئي کنوڻيون ٿيون کڙنِ،
نرم نازڪ بدنُ، غضب جي هر ادا.
هُن تہ مون کي صَفا آهي موهي وڌو،
سولنگي ٿو وتان هُن تي چريو لڳو،
مُنھنجي سپنن سَندي هوءَ آ ساڀِيا.