تو سوا ڏينھن ۽ راتيُون،
جُونِ جي ڌَرتَتِيءَ وانگيان.
هِن وڇوڙي سندي هر گهڙي،
ٿي تہ گذري صديءَ وانگيان.
چارئي پھر مون ۾ ڏسين،
مان ٿيان دَرِسنِيءَ وانگيان.
مان اٺئي پھر توسان هُجان،
تُنھنجي نڪ جي ڦلي وانگيان.
پنھنجو هَر رازُ مون سان سلين،
جي هجان ڊائريءَ وانگيان.
ڪاشِ! تو تائين پھچي وڃان،
پنھنجي هِن شاعريءَ وانگيان.
ڪو ٻِيو ڪِين چاهيندُءِ،
توکي هِن سولنگيءَ وانگيان.