وري اڄُ اوچتو جانم! ڏٺُم توکي جو رستي ۾.
قدم رُڪجي ويا بلڪل، کُپي اکيون ويون چھري ۾.
قسم سان سامھون توکي ڏسي، ڏاڍي ٿي سرهائي،
لڳي ڦٿڪڻ هِي دل مُنھنجي، سچِي سيِني جي ڪمري ۾.
ڏٺي توکي ٿيا ها ڏينھن ۽ ڏاڍي لڳي سِڪ هُئي،
ٺري پيا نيڻ، راحت روح کي پھتي هُئي لمحي ۾.
مٺِي سالنِ پُڄاڻان ڀي، نہ تبديلي آئي تو ۾،
اهو ئي حسنُ ۽ جوڀَنُ پيو ڏسجي تہ پردي ۾.
پري هوندي بہ مان توکي، وساري پَلُ نہ سگهيو ها،
سدائين سوچ ۾ تون ئي، اچين هر روزُ سپني ۾.
جڏهن ڀرسان پُڳينءَ مُنھنجي، معطر مَنُ ٿيو مُنھنجو،
لڳو اُئن ڄڻ اچي پھتس مان جنت جي باغيچي ۾.