شاعري
لڙڪن جي زبان
مرحوم عبدالحق ساريو صاحب جي نظمن جو ڪتاب ”لڙڪن جي زبان“ حاضر آهي.
هو حساس دل جو مالڪ هو، هن وٽ هر انسان جو مرتبو اعلى درجي جو هو. هن وٽ ڪنھن ذات پات، مذهب، نسل ۽ دولت جي بجاءِ هڪ محبت جو پوتر جذبو هو. جنھن انسانن سان محبت جا ڪيترائي مثال قائم ڪري ڇڏيا هئا. هو جڏهن پنھنجو اظھار لفظن سان نه ڪري سگهندو هو، تڏهن قلم ۽ لڙڪن جي زبان هن جي اظھار جو وڌيڪ بھتر ۽ مؤثر ذريعو هئا. هو فطرت، سماج ۽ حضرت انسان جي پوڄا جي حد تائين احترام رکندو هو.
هو حساس دل جو مالڪ هو، هن وٽ هر انسان جو مرتبو اعلى درجي جو هو. هن وٽ ڪنھن ذات پات، مذهب، نسل ۽ دولت جي بجاءِ هڪ محبت جو پوتر جذبو هو. جنھن انسانن سان محبت جا ڪيترائي مثال قائم ڪري ڇڏيا هئا. هو جڏهن پنھنجو اظھار لفظن سان نه ڪري سگهندو هو، تڏهن قلم ۽ لڙڪن جي زبان هن جي اظھار جو وڌيڪ بھتر ۽ مؤثر ذريعو هئا. هو فطرت، سماج ۽ حضرت انسان جي پوڄا جي حد تائين احترام رکندو هو.
- 4.5/5.0
- 2396
- 649
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عبدالحق ساريو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق۽ واسطا
- انتساب
- پبلشر جي ڊيسڪ تان
- عبدالحق ساريو جو مختصر تعارف
- سائين عبدالحق ساريو : وِڇڙيو آهي وِسريو ناهي
- منهنجو آئيڊيل (Ideal): ”منهنجو بابا سائين“
- مھاڳ : ساريي جي سارَ ۽ سندس لـُڙڪن ڀنل شاعري
- Adieu!
- نظم
- زنده رهڻ جو حق
- Diplomacy-ڊپلوميسي
- مسافر پکي
- وساري نه سگھندس
- دعــا
- نفرتون
- پٿرن سان پيار
- جفائن سان پيار
- دستڪ
- ڀيانڪ ۽ ڌنڌلو
- چاندنيءَ جو نور
- لهولهان
- اڃ
- دل جو بار
- بڙ جي گھاٽي ڇانو َ
- من جو سرسبز وڻ
- فَرق ُ
- ڪچو گھڙو
- ٿوهر آڇيندڙ هٿ
- اوسيئڙو
- شهزادي
- جيون
- صدين جو ٿڪ
- خوشيون ۽ بهارون
- سپر مارڪيٽ
- شــفــا
- مصلحتن جو لباس
- نٽهڻ اس
- موت ۽ حيات
- لڙڪن جي زبان
- پرتوو
- رنگ اڌارا
- ڪاسائي
- معصوم حسرتون
- سفيد لباس
- ڪمپرومائيز-Compromise
- وفا جي مهڪ
- زندگي
- تقدس
- سحر
- مسڪراهٽ
- الوداع
- ڳڀا ڳڀا
- حسين نانءُ
- ڪيهون
- زخمي مور
- توکان پوءِ
- زندگيءَ جو الميو
- توبن
- تو پڄاڻان
- ٻيو جيون
- ڪاڙهو
- خانه بدوش ٿي ويل خواب
- مـوٽ
- ڌرتي دوزخ جو ڏيک
- سپنن جا گلاب
- اعــلان
- ايڪويهين صديءَ جو الميو
- تهذيب يافته دنيا
- ماتم ڪندڙ ماءُ
- ڪهڪشان ۾ بسيرو
- محبت ڪڏهن مرڻي ناهي
- ڪائنات جي دلڪشي
- ڪجھه به نه بچيو آهي
- جنم ڏڻ
- گلاب پتيون هِن وِکريون
- صدين جي اڃ
- ننڍي کنڊ جو ماتم
- ڌرتيءَ جو نوحو
- تون ۽ مان
- آڇ
- موت جي قريب
- خوابن جو مقتل گاهه
- بوڪ ليٽ
- الوداعي ملاقات
- سندر ساڀيان
- رُڪ اسٽيشن
- منهنجا نيڻ ڀنڀور
- روم ۽ نيرو
- نظر انداز
- وقت جا سفاڪ ڪُنَ
- صدين جا مالڪ
- مصر جي بازار
- لازوال گيت
- “Valentine Day”
- شڪتي ۽ مڪتي
- عادي زبان
- جاڳ ۽ ساڀيا
- وڇوڙي جو درد
- سپنن جا ستارا
- تو بن زندگي
- غـرق
- ڪفارو
- سندرتا جو نور
- ياد ۽ موسم
- وفا جا رابيل
- ساٿ جا پوپٽ
- سنڌوءَ جي پوڄا
- اعتبار جي چيچ
- چپن جي مَڌُ
- جيون جي ٻيڙي
- دعائن جو محور
- طواف
- سراب
- مستجاب
- فلسطين سڏڪي رهيو آهي
- جيون جي سُڌَ
- مضطرب روح
- ڪوڙهيل رسمون
- لُڇَ پـُڇَ
- جيون جو رولو
- آس نراس جي سرحد
- جوڪ
- ڪبير گناهه
- موت
- تو سوا مرڻ به ناهي وس ۾
- جيون مُهين دڙي جو اسٽوپا
- اڪيلائين جو عذاب
- ٻاٻيهو
- زنـدگـي
- نئون کنيل ٻَارِ
- چوٿين اپريل جو سِجُ
- مسيحا جيون ۾ ڪو، اتساهه نه هو، اڻ کٽ درد، گهاٽي ڪوهيڙي وانگي، سموري وجود کي ويڙهي ويو رهيو. ڊگهي سزا مليل قيديءَ جيان، لمحو لمحو روح کي ڏنڀيندو هو. چوڏس وکريل ڪروڌ، اوپرائپ ۽ کهرائپ، هر ماڻهوءَ کان ملي جنھن منهنجي من اندر کي وڍ ڏنا. اڪيلايون ئ
- تون
- ٿوهر جو گل
- وجود
- دل جي تڙپ
- سوچ جو محور
- لڪير
- انتظار جا بادل
- ٽمندڙ لڙڪ
- موٽ
- ياد جا پير!
- وفا جي مهڪ
- لهو لهو ٿيل احساس
- ويران ۽ ٻُسي زندگي
- بي رخي
- زهره
- تو بنا
- رڃ ۽ رڙيون
- مرگھه ترشنا
- آدرشي تهذيب جي وارث سنڌ
- دل رت ۾ وهنتل آهي
- آخري چڻنگ
- سوليءَ چڙهيل آدرش
- ڪائنات جي سونهن
- سونهن راڻي
- خـواب
- ڪوه ڪاف جون پريون
- ناڪام حسرتون
- مرليءَ جا سر
- مٺاس
- پوڄا
- خوشفهمي
- الودائي نظم