ڪالم / مضمون

گونگي تاريخ جا فرد

ڪتاب ”گونگي تاريخ جا فرد“ اوهان اڳيان حاضر آهي. هي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ صحافي نثار کوکر جي صحافتي لکڻين، ڪالمن ۽ مقالن جو مجموعو آهي. نثار لکي ٿو ته :
”تاريخي جبر مان گذرندڙ نڌڻڪا ماڻھو پنھنجو آواز دٻائي، اکيون بند ڪري ۽ چپ سبي وقت گذاريندا آھن اھي پنھنجي پاران پيدا ڪيل اھڙيءَ خاموشيءَ کي اونداھي ۾ تبديل ٿيل سمجھي، اھڙيون حرڪتون ڪرڻ لڳندا آھن، جيڪي پنھنجي ماڻھن جو ماس پٽڻ برابر ھونديون آھن.
ھي ڪتاب سنڌي سماج جي اھڙي خاموش دور جي ڪھاڻين تي مشتمل آھي جنھن ۾ تاريخ جي گونگن فردن جون چالاڪيون ۽ حسناڪيون شامل آھن.“
  • 4.5/5.0
  • 6392
  • 998
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نثار کوکر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book گونگي تاريخ جا فرد

ڪينواس تي 27 ڊسمبر جو منظر

پاڪستان ۾ سنڌ صوبي جي ھڪ آرٽسٽ 27 ڊسمبر جي شام کي پنھنجي پينٽنگ ۾ ياد ڪيو آھي. ھن فنڪار پنھنجي ايبسٽريڪٽ مصوريءَ ۾ جيڪا تصوير ٺاھي آھي. ان ۾ ڳاڙھو رنگ سڀني رنگن تي حاوي آھي ۽ لڪيرن مان جيڪو نقش اڀري سامھون اچي ٿو، ان ۾ بينظير ڀٽو جو چھرو نظر اچي ٿو.
اھو ڪارنامو لاڙڪاڻي جي ھڪ آرٽسٽ رضوان جو آھي.
پنھنجي ماءُ جي ياد ۾ سنڌ جي پھرين ذاتي گيلري ٺاھڻ واري آرٽسٽ رضوان جو چوڻ آھي ته عام طور تي ھو پورٽريٽ نه ٺاھيندو آھي. جڏھن ته محترمه بينظير ڀٽو جو چھرو ھن جي لاشعور ۾ ٺھي ويو آھي ۽ اھا ھن جي شعوري ڪوشش نه ھئي.
پنھنجي گيلري ۾ پنھنجي تخليقي فن پارن جي وچ ۾ ويٺل رضوان بي بي سي کي ٻڌايو ته 27 ڊسمبر جي شام جو جڏھن ھن جي ڀرڀاسي جا اڪثر ماڻھو پنھنجي ڪاوڙ جو اظھار ڪرڻ خاطر گاڏين ۽ شھر جي عمارتن کي باھيون ڏيئي رھيا ھئا ، تنھن وقت ھو پنھنجي گيلري جا دروازا بند ڪري پنھنجي شديد ڪاوڙ کي رنگن جي مدد سان ڪينواس تي اتاري رھيو ھيو. ڇو ته بينظير جي قتل جو ڏک ته ھن کي به ھيو.
رضوان چوي ٿو ته ھن کي شروع ۾ خبر نه ھئي ته ھو ڇا ٺاھي رھيو آھي پھريان 27 ۽ 29 ڊسمبر جي درميان ھن جي ڪم تي ڳاڙھو رنگ حاوي رھيو. جڏھن حالتون معمول ڏانھن اچڻ لڳيون ته ھن پنھنجي پينٽنگ پنھنجن دوستن کي ڏيکاري ته ھڪ دوست کيس چيو ته ”ھي ته تو بينظير ڀٽو جي تصوير ٺاھي آھي.“
رضوان جي ستاويھن ڊسمبر جي ياد ۾ ٺاھيل پينٽنگ ۾ ھن کي خاص ڳالھه اھا ٿي نظر اچي ته رت سان مشابھت رکندڙ ڳاڙھو رنگ سڀني رنڱن تي حاوي ھجڻ جي باوجود به بينظير ڀٽو جون اکيون کليل آھن. جنھن جو مطلب اھو ٻڌائي ٿو ته موت کان پوءِ به ھوءَ زندھ آھي.
رضوان جو ڳاڻيٺو سنڌ جي اھڙن تخليقڪارن ۾ ٿئي ٿو، جيڪو ڪنھن يونيورسٽي ۾ فائن آرٽ جو باقاعدي شاگرد ته نه رھيو آھي پر سالن جي رياضيت سان ھن پنھنجو درجو استادن جھڙو بڻائي ورتو آھن.
رضوان جي پينٽنگز جي نمائش نيشنل ڪاليج آف آرٽس لاھور ۾ ٿئي ھئي، جنھن جو افتتاح فيض احمد فيض جي گھر واريءَ ايلس فيض 1996ع ۾ ڪيو ھو. رضوان جي شھپارن جي نمائش حيدرآباد، ڪراچي ۽ لاڙڪاڻي ۾ به ٿي چڪي آھي.
رضوان پنھنجي ذاتي زندگيءَ ۾ پنھنجي ماءُ جي تمام ويجھو رھيو ۽ ھن پنھنجي والد جي ذات ”منگي“ تي پنھنجي ماءُ جي ذات عمراڻيءَ کي وڌيڪ ترجيح ڏني ۽ پنھنجو پاڻ کي عمراڻي سڏرائيندو رھيو. ھن پنھنجي ماءُ جي ياد ۾ ”مڌر گيلري“ يعني ”ماءُ گيلري“ به تعمير ڪئي آھي. جتي ھو سن 1999ع کان گيلريءَ جو افتتاح کان پوءِ باقاعده اتي ويھندو آھي ۽ پنھنجو ڪم ڪندو آھي.
رضوان، بينظير ڀٽو جي اباڻي شھر لاڙڪاڻي ۾ ٿيل جلسن ۾ ڪڏھن به نه ويو پر ھو چوندو آھي ته بينظير ھن جي فڪر ۽ خيالن ۾ موجود آھي ۽ ڪا به طاقت انھيءَ بينظير کي ھن کان ڌار نٿي ڪري سگھي.
رضوان جو چوڻ آھي ته ھو 20 ڪلوميٽر پري ڳڙھي خدابخش ڀٽو بينظير ڀٽو جي قبر تي انھيءَ ڪري نه ويو آھي ، جنھن سبب جي ڪري ھو ڪڏھن پنھنجي والد جي قبر تي به نه ويو آھي. رضوان جي بقول؛ جڏھن ٻئي شخصيتون ھن سان گڏ آھن ته دنيا کي ڏيکارڻ لاءِ ڳوڙھا ڳاڙڻ، دعا گھرڻ ۽ ڦوٽو ڪڍرائڻ جي ڪھڙي ضرورت آھي.
رضوان جي خواھش آھي ته ڪنھن طريقي سان پنھنجون پينٽنگس بلاول ڀٽو زرداري کي پيش ڪري، ڇو ته ھو بلاول جي ڏک کي سڀني کان وڌيڪ بھتر ڄاڻي ٿو. ماڻھن کان انھن جي اڳواڻ ھلي ويئي آھي پر بلاول جي ته ماءُ قتل ٿي ويئي آھي ۽ ھو ماءُ جي ڏک کي سڀ کان وڏو الميو سمجھي ٿو.