چانڊوڪيءَ ۾ جهنگ ٿو، لهڪي لَيِنَ ساڻ
ڄڻ سارو مانڊاڻ، آهي اُڀ جي شاعري.
ڏئي ٿو ڏاتار، سڀ کي ڀري جهوليون،
ميان مڱڻهار! ڪيڏا هٿ کنيا اٿئي!
ڪهڙي چنتا چِتَ ۾، رکي اڏاڻا؟
پکي اڏاڻا، ڪُهه ڄاڻان ڪنهن پار ڏي!؟
*ڪٿي اهڙيون ڪيتڪيون، جهڙا هن جا ڳل!
جيءَ نه اچي جهل، اُڏامي آڪاش ۾.
هاڻ نه اچي جهپ، سوچي سياري رات ۾،
مُرڪي آڇيئي چپ، ڀيڄ ڀنيءَ جو ڀاڪرين.
ڪيڏا ڌڪ ڌراڙ، هنيا ڳاڙهي گانءِ کي!
پوءِ به ڪونهي راڙ، آئي هن جي وات تي!
*ڪيتڪي= هڪ گُل
*لَئي= جهنگ ۾ ٿيندڙ هڪ ننڍي قد جو وڻ