پنجڪڙا
چنڊ منهنجا تون ڪٿي آهين اڃان؟
ٿو سبب ڪهڙي کان تڙپائين اڃان؟
اڀ تي ڪيڏا ستارا پيا کڙي،
رات ڪنهن رابيل وانگر آ ٽڙي.
موت واچوڙي جيان آهي مٺا،
ڪيترا جيون لَٽي ويو ڌوڙ ۾،
سچ پر ڪاٿي لڪيو آ ڪوڙ ۾،
هڪ قصي ڪوڙي جيان آهي مٺا،
موت واچوڙي جيان آهي مٺا.
هُوءَ ندي ۾ عڪس پنهنجو ٿي ڏسي،
چنڊ کيڏي ٿو پپر جي ڏار سان،
رات ريجهي وئي چڙن جي لار سان،
چاندني هُن جي بدن تي ٿي وسي،
هُوءَ ندي ۾ عڪس پنهنجو ٿي ڏسي.
اهو چنڊ هن جي اڱڻ جو گلاب،
اها رات هن جي اکين جو ڪجل،
اها شام هن جي چُني مڌ ڀنل،
اها مرڪ هن جي پراڻو شراب،
اهو چنڊ هن جي اڱڻ جو گلاب.
آئون تو وٽ هجان هجان نه هجان،
منهنجا هي گيت زندگي آهن،
تنهنجي هڪڙي ڏنل چمي آهن،
ڪنهن گهڙي ياد ستائي ته شاعري پڙهجان،
آئون تو وٽ هجان هجان نه هجان.
اهو چنڊ توکي ڏَسيندو سکي،
اسان جا ڀنل نيڻ ان ئي ڏٺا،
سدائين گهٽائن جيان جي وٺا،
ٻيو ڪير توکي سليندو سکي،
اهو چنڊ توکي ڏَسيندو سکي.
هُوءَ هوائن جي چُنيءَ ۾ بادلن جهڙو بدن،
چنڊ سان ور ور ٻکي ٿو،
منڊ ساري کي ڪکي ٿو،
تنهنڪري ئي رِيس ۾ آهي گگن.
هُوءَ هوائن جي چُنيءَ ۾ بادلن جهڙو بدن.