نه ئي ڪنهن اپسرا ساريو، نه ڪوئي ڪي پريون آيون
اجارڻ شاعري پنهنجي، ٻه ٽي بس ڇوڪريون آيون
صبح سان سانوري وهنجي، ڇتا جيئن واءُ ۾ ڇوڙيا،
ڇڳا رابيل جا آيا، گلابن جون ڀريون آيون
لڳو ٿي جيترو هلڪو اوهان جو ساٿ سيني تي،
انهي جي پار جون يادون، پهاڙن کان ڳريون آيون
جڏهن پئي ڌيان ۾ پوڄيو، اسان ڪافر بدن ڪنهنجو،
گناهن جي گهٽيءَ مان پئي، ثوابن جون سريون آيون
چيوسين ويون لنگهي، ليڪن اسان تي درد جون نظرون،
پيون ٻيهر ۽ لحظي ۾ مڙيون، بيٺيون، وريون، آيون