نابين وينگس جو نوحو
درد جو صحرا لڳي ٿي
جنهن جو ڪوئي نام ناهي
جنهن جو ڪوئي صبح ناهي
جنهن جي ڪائي شام ناهي
ڦوُهه آرهڙ جي لُڪن ۾
هن کي پئي گرمي ڏنگي ٿي
هن مٿان ڪا ڇانوَ ناهي
آسمان هن کي پناهه ناهي ڏني
ڌرتي جنهن لئه ڌرتتي آ
هُوءَ جيڪا ڪلهه ڏسي سگهندي هئي
هن کي ڀي ٻه نيڻ هئا
جيڪي هن جا سيڻ هئا
چنڊ هن جو رازدان هو
۽ هوا هن جي سکي هئي
هُوءَ جيڪا نَوَ لکي هئي
هُوءَ جيڪا ڪالهه جوڀن تار ۾ هئي
پوپٽن جي ديس جي ڄڻ هُوءَ پري هئي
۽ جواني جي نشي ۾
ڪالهه سچ پچ هُوءَ چري هئي
تارڙن جي سيج هن کي موهيندي هئي
انڊلٺي هن جي چُنر جو رنگ هو
وقت هن جي سنگ هو
“موسمن جو ڦير هن جي
چوڙين ۾ هو لڪل”
هن جي وارن جا وراڪا
وڄ سان تشبيهه هئا
هاڻ سا بي نور آهي
درد ۾ ڄڻ چور آهي
ڄڻ حياتيءَ ۾ ئي زندهه لاش آهي
درد جو آڪاش آهي
پوءِ به هو مايوس ناهي
جي اکيون ناهن ته ڇاهي؟
دل ۾ جيڪي نيڻ آهن
هاڻ سي ئي سيڻ آهن،
هاڻ سي ئي سيڻ آهن.